WK 2014 Kwalificatie

Estland - Nederland 2-2

Tallinn, 6 september 2013, A Le Coq Arena

Oude Postzegel

Estland uit blijft altijd lastig. Op zijn vroegst wordt het aan het eind gelijk, soms mag je er winnen in blessuretijd maar dan mag je weer niet naar een WK. Bij sommige landen blijven die laatste minuten verdomd lastig. 94ste minuut, Robin van Persie zet zijn handtekening onder de zelf uitgelokte maar wel terechte pingel. En daarmee eindigt deze ontmoeting onbeslist, met nog steeds het groepshoofd zijn in het verzier.Daar waar de Belgen de laatste jaren geen peprnoot geraakt hebben, komen ze nu opeens dichtbij of zelfs over ons heen op de Fifa maffia coca cola maffia ranglijst. Tsja, je moet je als organiserend commitee ergens op baseren.

Maar goed, het is even slikken voor Harm. Na afloop van alle gezelligheid veel te vroeg in de morgen geconfronteerd worden met het begrip Oude Postzegel, het is nogal wat. Dat nemen je vrienden vervolgens in dank aan natuurlijk. Maar Harm was niet de enige die wat te slikken had. Wat dachten we van een voormalig gevederde vriend, die liever op een afgelegen hoekje op de tribune de wedstrijd gaat kijken. Of de dronken taxichauffeur die pas na een kwartier door had wat wij bedoelden met: "LIGHTS! LIGHTS!" Oftewel, doe je lampen aan in het donker. Als dank werden we wel beloond met een portie onvervalste Russische begrafenismuziek. Het kan verkeren. Of Stefan de Vrij en Bruno Martins Indi, die genadeloos afgeslacht worden door kwaliteitskrant de televaag, omdat ze voor het eerst op hun jonge leeftijd een echt mindere wedstrijd bij Oranje spelen. Net als Willems en Lens, maar die worden uiteraard minder hard aangepakt, vaag als televaag kan zijn.

Veel drinkende brullerds schreeuwden hun longen stijf in de middag, om in het stadion als zoutzak te fungeren. Ik moet zeggen, het was van ondergetekende ook meer schreeuwen tegen de alleen in de verlenging uitstekend fluitende scheidsrechter, of tegen de absolute fantast van het veld: De Estse keeper. Je keepershandschoen geschampt zien worden door de grote teen van BMI, om vervolgens al schreeuwend en huilend en kermend nog net geen gips om je armen te krijgen . Matennaaier en tijdrukker bij uitstek.

Maar goed, ze hebben wat ze wilden, een punt. En alle credits daarmee voor het Estse publiek: die zijn helemaal fantastisch. Genoten van ze.
We gaan een stukkie rijden, we zien ons allen in Andorra, bus included.

Was getikt, Bartje