Vriendschappelijk

Engeland - Nederland 2-3

Londen, schrikkeldag 2012, het nieuwe Wembley

Sectie C, Vak 114, Rij 11, stoel 83: Dag Jaap

In een bijzondere week speelt Oranje één dag na de begrafenis van Jaap in en tegen Engeland. Pikzwarte shirts, lelijk als de nacht, maar wel passend bij de situatie. Een vreemd besef dat de Koning er niet meer bij is, door dat besef heen probeer je toch wat van de wedstrijd mee te krijgen. De doelpunten waren mooi, stuk voor stuk. De tegendoelpunten legde de zwakte van Oranje bloot, bladiebla. Robben speelde prima, helemaal mooi hoor. Maar belangrijk? Totaal even niet.

Diegenen die bij de begrafenis waren snappen het volgende wel: Jaap zou het rare gevoel bij je hebben weggenomen en persoonlijk ervoor gezorgd hebben dat je lekker de wedstrijd ging kijken, want het was goed zo. Maar raar blijft het, enorm. De zoveelste Oranjefan die we de laatste jaren moeten missen. Hennie, Joop, Alex, Jaap, laat het maar even genoeg zijn zo.

Wat ze ook gemist zouden hebben is die ouderwetse Engelse sfeer. Die lijkt voorgoed verdwenen. Engelse fans die niet meer uit zichzelf zingen, maar wachten tot de Engelse teletoeters beginnen. Een mooi stadion wat bijzonder stil is, en wat absoluut de sfeer van het oude Wembley niet eens kan benaderen. Alsof ook Engeland even een moment stil hield, het spandoek van Edwin en Simone hing er immers en het kaarsje brandde.

Leuke 2e helft, gras in de mond, ouderwets in blessuretijd, een lege stoel en gemengde gevoelens. Daar paste het Allways Look On The Bright Side Of Life uitstekend bij. Maar goed dat wij hem als laatste mochten zingen.

Dag Jaap.

Bartje