Lekker een paar dagen de toerist uithangen terwijl ook het elftal inmiddels in Rio is gearriveerd om daar op het trainingscomplex van Flamengo te……. ehhh, ja trainen dus. En als je dan tóch in de buurt bent kan je natuurlijk net zo goed effe gaan kijken. Zeker omdat vanuit de KNVB was aangekondigd dat het deels ‘openbare' trainingen zijn. Nu bestaat er onder de vaste volgers inmiddels een zekere huivering bij deze sessies. Niet vanwege de ontmoetingen op de tribune hoor, maar wel vanwege het volledig ontbreken van enige vorm van ‘contact' tussen het veld en de tribune. Bij Flamengo werd je keurig achter een tweetal rijen hekken ver afgehouden van het veld, zodat je onze sterren eigenlijk alleen als een soort aapjes kon bekijken terwijl verbaal contact al helemaal onmogelijk was, zo we daar natuurlijk behoefte aan hebben/hadden. Sponsormensen, ambassadepersoneelkinderen (dáármee maak je indruk op het scrabble-bord !) worden één hek ervoor toegelaten, wij (met 12 vlieguren in de benen) mogen ons één hek verder neerzetten voor een glimp van ‘onze helden'. Maar ach, ik ken inmiddels het ritueel. Het went niet, het slijt wel……

Onder een deel van de trouwe volgers leeft nog steeds de gedachte dat een klein beetje meer getoonde respect jegens mensen die helemaal naar de andere kant van de wereld reizen om hen aan te moedigen en te zien spelen, af en toe wel op zijn plaats zou mogen zijn. Het zit er echter tegenwoordig nauwelijks meer in, ‘ze' worden angstvallig weggehouden(láten zich ook weghouden) als zou er toch iets vreselijks kunnen gebeuren zoals een gezamenlijke foto of zo. Ja, dat zou eigenlijk spontaan vanuit de spelers zelf moeten gebeuren, of de technische staf maar het zit er, zo lijkt het, gewoon niet in….. net als (maar nu loop ik op het vervolg van mijn verslag vooruit) het bijna gênante vooral-niet-zwaaien-na-de-wedstrijd-naar- je-eigen-supporters-vak. Een enkeling, na Uruguay, maar het zou normáál moeten zijn. Je doet het bij je club toch ook ??

Intussen op de grens van Chili met Brazilië maakt ook Puyehue zich kwaad en begint te rommelen. Zou het dan tóch met elkaar te maken hebben ? Zou er een Chileens spreekwoord of gezegde bestaan als “Pas op dat je niet teveel met je hoofd in de wolken loopt, er kan wel eens as in zitten” ? Bestaat toeval, de vraag wordt zó vaak gesteld ? Op vrijdag 3 juni vertrekt het merendeel van de aanwezige Oranjefans vanuit Rio (maar ook Amsterdam en Natal) via Sao Paulo naar Goiânia (met dat dakje op de eerste a), de speelstad voor de eerste van de twee wedstrijden. Die dag vertrekt ook Oranje naar de westelijk van Brasilia gelegen stad. Er wordt na aankomst in het Estadio Serra Dourada een laatste training afgewerkt, zonder onze aanwezigheid. Om ca. 20.30 uur plaatselijke tijd op diezelfde 3 e juni besluit Puyehue dat het mooi is geweest en begint hij zijn opgekropte inhoud naar buiten te spugen. Tot een hoogte van ruim 12 km, precies de hoogte waardoor vanaf dat moment het vliegverkeer er ernstige last van gaat ondervinden. En dat, maar dat is niet wetenschappelijk bewezen, omdat ook die Chileense berg vind dat Oranjesupporters soms wat meer respect verdienen……

Op dat moment is iedereen gelukkig wel al in Goiânia (best makkelijk zo'n dakje als er as in de lucht zit !) zodat er 's avonds op het vlakbij ons hotel gelegen terras een warme ontmoeting is tussen het kleine maar trouwe gezelschap (er ontbreken er slechts een paar, maar die hebben daarvoor een goede reden… ze werden wel gemist). Warm, ook vanwege de temperatuur die aardig rond de dertig graden bleef steken. Maar ja een biertje, wijntje (alhoewel niet altijd even lekker !) of sapje, samen met een afgewogen (opscheppen, wegen, afrekenen, simpel) hapje eten (sommigen kwamen zonder avondeten uit het vliegtuig) zorgt dan voor de noodzakelijke afkoeling en het noodzakelijke bodempje. Hotel Itajuba, waar de meesten van ons verbleven, was eenvoudig, op het jeugdherbergerige af, maar doordat je er met zijn allen zit, toch wel gezellig. En ja, het was heet, de airco gaf niet thuis, maar met al dat bekende oranje om je heen én Wifi in de “lobby” prima genoeg voor twee nachtjes.

 

 

Norbert

Op het eerder genoemde terras ontmoeten we voor de eerste keer ‘in levende lijve' Norbert. Norbert is, zo kondigde Patrick hem aan in ons Gastenboek , een gepensioneerde journalist die “vanwege de liefde” in Brazilië terecht is gekomen en bij aankomst in dit land “meteen verkocht was en nooit meer weg wilde”. Ondergetekende had – ook gemeld in hetzelfde Gastenboek – eerst nog een beetje de angst dat we de hele periode in Goiânia (…….. zie hierna à ) onder “dak” zouden zijn met bijvoorbeeld een maaltijd met voor iedereen duif op het menu. Niks was echter minder waar. In zijn persoonlijke blog ( http://brugje.blogspot.com ,een aanrader) legt hij aan zijn lezers uit dat hij zich die eerste ontmoeting bewust een beetje afzijdig had gehouden en zich min of meer door Patrick bij ons had laten introduceren. Na zijn introductie werd hij liefdevol ontvangen, hij heeft een innemende (ja, op meerdere gebieden) persoonlijkheid en kon zich moeiteloos voegen in dit toch bijzondere groepje mensen. Ach, en na wat Brahmaatjes had niemand in de gaten dat hij er normaal gesproken niet gewoon bijhoort! Nou ja, op dat ene detail na dan, met maatje XXL….. Maar daar had hij een zeer plausibel verhaal bij én was de volgende dag ook opgelost. Middels een oranje shirt met opnieuw een prachtig verhaal !

 

 

De volgende dag was wedstrijddag. Norbert had een busje met chauffeur én bier aan boord georganiseerd en het oranje gezelschap begaf zich kort na de middag vanaf het oranje terras richting stadion, met een tussenstop bij The Montana Grill, een chique restaurant, waar we de kaartjes voor de wedstrijd konden ophalen bij de twee H's, Hidde & Herma. De Braziliaanse bond leek ons op het laatste ogenblik toch nog een poot uit te willen draaien door de aanschaf van nieuwe (veiligere?) kaarten, maar daar stak de KNVB genereus een stokje voor. Dank ! Omdat het nogal een gedoe was hadden we afgesproken dat Dave als vertegenwoordiger van de hele groep het restaurant zou betreden om de kaarten in één keer op te halen, om de overige gasten niet teveel te storen. Maar ja……. Dan moet er één plassen, willen er een paar roken en voor je het weet dendert het hele clubje door deze dure vreettent (moet je ook niet achterin gaan zitten met die tafel natuurlijk !) en worden handjes geschud, wangen gekust en veel, heel veel, foto's gemaakt met de aanwezige Brazilianen.

Na een tafel voor 18 man te hebben gereserveerd voor na de wedstrijd, makkelijk als je al om 16.00 uur speelt, gaat de hele ‘klas' het bussie weer in als ware het een schoolreis, en wordt koers gezet naar Estadio Serra Dourado. Nou is het van het parkeerterrein waar we er uitgegooid werden tot de ingang een kleine tien minuten lopen, maar uiteindelijk heeft dat (zo leek het) zo'n beetje een uur geduurd voor we binnen waren. Heel Goiânia (nee, nu niet meer !) heeft waarschijnlijk wel een foto van zichzelf met iemand in het oranje en anders kent hij of zij wel zo iemand !

 

 

Binnengekomen werden de verzamelaars van het gezelschap zielsgelukkig, want er werden heuse programmaboekjes uitgedeeld als ware het flyers voor de wekelijkse supermercado uitverkoop en Jos & Kittie wisten zelfs de hand te leggen op een VIP-poster die bij één van de ingangen hangt. Laat dat maar aan Kittie over !

In het stadion zoeken we ons vak op en worden de diverse spandoeken opgehangen. Is de groep in eerste instantie nog in twee delen genesteld, langzaam maar zeker kruipt het merendeel toch bij elkaar. Ongenummerde plekken. Dat maak je niet zo vaak meer mee bij interlands.

Over de wedstrijd kan ik wel wat zeggen (doe ik ook wel) maar inhoudelijk laat ik dat aan de diverse professionele verslagleggers van onze vaderlandse pers. Ikzelf vond, dat we (Oranje dus, ja hé, hé !), een prima eerste helft speelden waar Brazilië het af en toe knap af liet weten. Na de rust was het Brazilië dat (soms veel) beter was, maar daardoor ook debutant Tim Krul de kans gaf om als de Nederlandse goalie een aantal prima reddingen te verrichten. Van Persie was helaas (ligt dat aan de maand juni of zo ?) weer niet overtuigend, maar over het geheel was ik dik tevreden met de 0-0. Een uitslag waar de Brazilianen op de tribune duidelijk ontevreden over waren en dat lieten ze ook blijken richting veld. Niet richting ons, het respect en de waardering dat we er, met zo'n klein clubje, waren droop er af en toe vanaf en menig opgestoken duim was ons deel.

Helaas vonden een aantal Braziliaanse jochies ook ons spandoek (Prinsen van Oranje) een soort oorlogsbuit want kort na het einde van de wedstrijd werd dat met grote kracht letterlijk van zijn plekje aan de tribune getrokken en verdween spoorloos. Toch nog even flink geërgerd geweest over Brazilianen, dat had ik sinds Port Elisabeth (voor de wedstrijd althans) niet meer gevoeld. Als ze er dan maar lol aan hebben is inmiddels mijn gedachte. Toch een leuk idee als ergens in een favela een wit doek met fluorescerende letters hangt…..

 

 

De uitslag ? Oja, de uitslag ! Nou ja 0-0 dus en dat was verre van de revanche die Brazilië had aangekondigd. Gezien de afwezigen bij Nederland een minimale morele overwinning.

Na afloop, zoals gezegd, terug naar dat poepie-sjieke restaurant, waar we onze chauffeur de avond van zijn leven bezorgden (volgens onze correspondent ter plaatse althans) door hem te laten mee eten. Graag gedaan, kleine moeite want hij bracht ons daardoor ook na afloop weer terug bij het Itajuba. Wij hebben gezamenlijk deze dag er afgesloten met een prettig samenzijn waarbij veel gelachen werd. En ook nog wat gedronken……

Uruguay!

De dag na de wedstrijd vertrok het merendeel uit Goiânia. Er waren er twee (uit Renkum) die kennelijk toch eigenlijk liever bleven in Itajuba. Zo graag dat ze zich voor het ontbijt lieten insluiten door hun sleutel af te breken. In het slot ! En dan mag ondergetekende bij een volledig Portugeestalige receptie, terwijl ik niet veel verder kom dan “Obrigado”, “bom dia”, “cerveza” (overal hetzelfde) en ”por favor”, gaan uitleggen dat de tijdelijke bewoners van kamer 27 de kamersleutel aan de binnenkant van hun kamerdeur in het slot hebben afgebroken en dat ze er nu niet uit kunnen ! Ja en dat allemaal vóór “ oito da manhã !” Caramba ! Gelukkig werd mijn ongekende acteer- en improvisatietalent door het aanwezige drietal op de juiste waarde ingeschat en werden Jos en Kittie snel bevrijd uit hun penibele toestand. De sms die tot deze bevrijdingsactie leidde is nú al legendarisch : “Wil je met spoed när de receptiee gaan onze sleütel is afgebroken en kunnnennn er niet uitt kamer 27” Dan ben je zenuwachtig hoor ! Dave & Karin bleven nog een dagje hangen, omdat ook zij het waarschijnlijk zó naar hun zin hadden in Itajuba. Geweldig hotel !

Niet iedereen vertrok direct naar onze volgende wedstrijdstad. PieterJan bijvoorbeeld, ging nog even bij de watervallen van Iguacu (Foz do Iguacu) kijken. Met voor hem uiteindelijk verstrekkende gevolgen, waarover later meer.. De meeste anderen vertrokken min of meer gelijktijdig per vliegtuig via Sao Paulo naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay, onze tweede tegenstander op de Zuid-Amerika trip. Op het vliegveld van Goiânia afscheid van Norbert. Hij had het beloofd de avond ervoor (“ik kom jullie nog even uitzwaaien”) en dus stond hij, met die geweldige lach op zijn gezicht, toen we uit de taxi stapten klaar voor een laatste omhelzing, hand en woordje. Tot 2014 kerel, dan zien we elkaar wellicht weer !

Nog iets te melden over de vlucht ? Nee. Nou ja, aan boord was ook onze voormalige minister-president Ruud Lubbers die voor één of andere missie onderweg was. De diverse redenen van zijn afwezigheid op die TAM-vlucht gingen over en weer, tot en met de theorie van ondergetekende dat hij bij de papa en mama van Maxima was geweest in verband met een naderende kroning….. Maar ook het feit dat de Braziliaanse vrouwen een makkelijk oefendoelwit zijn voor billenknijpers of dat je in Zuid Amerika nog heel veel fluitketels hebt. Jaha, lieve mensen daar ben ik weer hé ? Tuut-tuut-tuut !

Montevideo lijkt veelbelovend als we er aankomen. Een moderne luchthaven waar we relatief snel doorheen komen en ook onze koffers hebben de diverse overstappen overleefd en ploppen op de bagageband. Altijd weer een prettig gevoel…. Patrick regelt, als onze ras-(onder)handelaar een taxibusje voor de hele bups en vlotjes, maar inmiddels wel in het donker komen we bij ons hotel. Even snel inchecken en dan met een aantal (wij, Heemskerk en Jurgen) naar een nabijgelegen pizza-restaurant. Daar bestellen we, op voorspraak van de ober, een meter pizza ! En wat versnaperingen, vanzelfsprekend.

Merkwaardig hoogtepunt tijdens en na het eten is het plotselinge bezoek dat zich aan onze tafel meldt. Een keurige man, in witte kleding gestoken, vraagt of we onze bloeddruk willen laten meten. Say what ??!! Ja, hij heeft de apparatuur, inclusief stethoscoop bij zich ! Doen we gewoon even aan de tafel ! Onder grote hilariteit en met diverse flitsende camera's om dit toneelstukje vast te leggen, laten een aantal van ons de meting toe. Ondergetekende krijgt een duimpje van de man over het resultaat, zoals ook Ico. Nico moet zich echter zorgen maken, want een bezorgde blik is zijn deel… en dat alles met een biertje of wijntje in de ene hand en een band om de andere arm ! We hebben in ieder geval weer even kunnen lachen na de lange vliegdag.

 

 

Vreemd detail voorafgaand aan de wedstrijd: eerst het volkslied van Uruguay, dan pas het Wilhelmus. Foutje ? Normaal ? Raar is het wel, vind ik.

Opnieuw speelt Oranje een best aardige eerste helft. Gevolgd door een matige tweede. Verschil is dat Uruguay hierin meegaat, waar Brazilië juist aandrong. Een spijkerharde overtreding op Robin van Persie is het negatieve hoogtepunt in de eerste helft waarbij vooral het wegwuiven door de scheidsrechter tot een woede-reactie van “onze Bert” leidde langs de kant. Terecht overigens, want we hadden het hier over een aanslag waarop normaal gesproken gewoon rood staat. Totáál niet nodig. De arbitrage blonk sowieso deze wedstrijd niet uit in briljant leiden. De Argentijnse grensrechter moet nog maar een keer worden uitgelegd dat het ook de bedoeling is dat hij voor buitenspel vlagt….. Het wordt 1-1. Jawel, gelukkig niet wéér een verre reis voor alleen maar 0-0. Met dank aan, uitgerekend, Luis Suarez en Dirkie Kuijt.

 

 

De wedstrijd werd afgesloten met strafschoppen. Iemand had namelijk het onzalige idee bedacht dat er een winnaar uit deze wedstrijd moest komen en daar ook een cup voor laten lassen met de onzalige naam Copa Confraternidad. Deze werd gewonnen door Uruguay, waarbij ik me niet aan de indruk kon onttrekken dat Nederland het liefst nog dokter Goudswaard , kale Kees, Theo de snor, Hans Jorritsma en Ruud Hesp er één had laten nemen…. Dan konden zij vast douchen. Van Persie en Elia misten namens Oranje, voor de statistici onder u. Voor mij blijft het gewoon 1-1.

Ook hier na afloop weer het nagenoeg uitblijven van bedanken van je eigen publiek. Een enkeling (Heijtinga, Maduro, Bruma) stak nog wel een hand op, anderen leken ons bijna opzichtig te negeren. Jammer, jammer, jammer, maar ik blijf gewoon komen hoor !

En datzelfde Oranje wilde (was het dáárom, ze vergáten het in de haast ?), vooral vanwege de ontwikkelingen rondom onze vriend Puyehue, zo snel mogelijk Montevideo ontvluchten om nog maar een béétje op tijd op vakantie te kunnen. Ik heb me wel afgevraagd waar ze dan naartoe gaan. Lanzarote ? IJsland ? Hawaii dan ? Uiteindelijk reisde het KNVB-gezelschap via Rio (ja, ik heb ze gezien de foto's: dat was echt geen “Dansen op de Vulkaan”) en Parijs terug naar Amsterdam en kon iedereen op tijd naar moeder de vrouw….

Behalve dan de supporters, zucht. Nadat we op de avond na de wedstrijd afsluitend met z'n allen nog lekker hebben gegeten en gedronken en elkaar hebben bedankt voor weer een “klassiekertje” qua buitenlandse tripjes, gaat ieder zijn en haar weegs. Let's just kiss and say goodbye, so to speak.

Wij gingen door naar Buenos Aires. Met de boot, dus begon onze vertraging pas later, samen met Geurt & Janny. Jos & Kittie: ook naar Buenos Aires. De anderen, Jurgen, Nico, Ico, Diana, Patrick & Lenny, Dave & Karin, Gert Jan, Marco. Voor hen begon het vertragingsverhaal al in Montevideo. Wij pleisteren uiteindelijk drie dagen langer op het vliegveld van de stad van de Dwaze Moeders, Evita, Boca Juniors en River Plate.

Het heeft ondanks al het ongemak geen aslaag gelegd over deze trip. Dank aan alle betrokkenen, we hebben er weer een mooie ervaring bij. (en twee interlands natuurlijk). Het is mij een voorrecht keer op keer met u te verkeren.

In augustus wacht - als er op IJsland natuurlijk geen rare dingen gebeuren, maar dan is er altijd nog een tunnel of een boot, wat is Europa toch soms heerlijk klein ! – de ‘friendly' op het nieuwe enorme Wembley (hoe zou het zijn met die twee torentjes ?) tegen de Engelsen. Ik zie uw daar !

Getekend,