In de stad Donetsk aangekomen werd met de stadsplattegrond erbij nog wat spoorzoeken voor volwassenen gedaan en toen bleek het uiteindelijk reuze mee te vallen met het vinden van ons hotel. Hotel Liverpool.

Geheel geënt op the Beatles (met standbeelden van John, Paul, Ringo en George), fc Liverpool (inclusief You'll never walk alone boven één der ingangen) en allerlei verwijzingen naar de Engelse stad (zoals een rode telefooncel). Ook binnen was het Art Hotel versiert met van alles en nog wat. Zie het als een compliment : je ging er bijna links van lopen!

En…. De lobby had een prima airco, dus was ‘the place to be' ! Zeker toen bij een aantal kamers bleek dat weliswaar de airco aanstond, deze het alleen niet trok bij de hoge buitentemperatuur én de handdoekenverwarming in de badkamer een eigen leventje leefde, niet uitkon en steeds warmer leek te worden. Leuk als het buiten koud en fris is, ‘killing' als het buiten al 40 graden is en je je kamer niet onder de 35 graden krijgt ! Maarrr… je handdoek was wel snel droog. Elk nadeel heb een voordeel.

Wat meteen ook opviel was het prijsniveau. Rekende je in de bus nog zo'n 10 eurocent af voor een dagkaartje (!), een biertje was ruim 80 cent, eten deed je voor zo'n 5 euro, kortom……. Over twee jaar zal een ware prijsexplosie moeten plaatsvinden om het een beetje draaglijk te maken iets extra's te bestellen…..

Voorbeeldje: voor je ontbijt in het hotel kreeg je een pasje waarop dagelijks 30 van die plaatselijke roepie's stonden (hryvnia's). Met thee, koffie, frisdrank, omelet, broodjes, cake, soep, gebakken aardappels en rijst of pasta én pancakes erbij…. Je kreeg die 30 Oekraïense muntjes niet opgemaakt ! Als je er dus in 2012 twee weken zit en je ontbijt elke ochtend kan je op het eind waarschijnlijk mede-aandeelhouder worden…..

Door de warmte bleef het stad verkennen beperkt tot een aantal terrassen. Die zijn er wel voldoende, dus dat biedt weer aanknopingspunten voor een gezellig EK. Van de overige bezienswaardigheden moet Donetsk het niet echt hebben. De typische voormalige Sovjet stad heeft brede lanen, heel veel bomen (die ook wel een slokje lustten zo langzamerhand) en plantsoenen en nog een aantal mooie standbeelden, maar ontbeert toch nog wat stevige cultuur waardoor een tweeweeks verblijf in juni 2012 tóch nog wat extra invulling nodig zal hebben.

Maar, zoals gezegd, de terrassen waren prima, waaronder enkelen die 24 uur open blijven, inclusief happen. Dat deden we dan ook de eerste avond.

De dinsdag werd, aan de hand van reisleider Will, in een gezamenlijk gehuurd koel taxibusje, koers gezet naar een buiten Donetsk gelegen zoutmijn. Tóch nog een excursie gevonden ! Het gezelschap daalde in een ouderwetse mijnschacht af naar, zo bleek later, 288 meter diepte. Daar bestond een wereld op zich. Een zoute wereld wel te verstaan. Aangezien de zoutwerkers (hoe noem je die lui ?) diensten draaiden van twee weken beneden, twee weken vrij, was er op die diepte ook een ziekenhuis, kapelletje, bar en…… voetbalveld. De opgetrommelde jonge gids (niemand anders sprak buiten de deur) vertelde allerlei leuke en noemenswaardige dingen over het leven in de mijn en de mijn zelf. Omdat u, als lezer, waarschijnlijk over twee jaar gedoemd bent deze mijn als enige attractie van Donetsk e.o. ook te gaan bezoeken verklap ik al deze ditjes en datjes niet. Je moet zo'n jongen nou eenmaal niet al het zout voor z'n voeten weg… ehh… strooien ! Leuk was het wel. Niet in het minst door een temperatuur van zo'n 14 graden ! Maar ja, we moesten er wel weer uit…..

Het stadion van Shahktar Donetsk, de Donbass Arena, is wel klaar voor het EK. De prachtige voetbaltempel staat een beetje als een vlag op een modderschuit in de stad. Een heus museum, fancafe en fanshop completeren het geheel inclusief een keurig aangelegd park er omheen.

Terug in de stad werd, na een korte ‘opfris' beurt in het hotel, voor sommigen dan dus….. , koers gezet richting stadion. Opnieuw van terras naar terras. Onderweg pikten we ook de beiden Koninkjes op, die de trip met de vertrouwde Volkswagenbus hadden gedaan en later aankwamen. Op het terras werden alvast afspraken gemaakt met de lokale bevolking voor over twee jaar middels een aantal (zowaar!) redelijk goed Engels sprekende jongelui.

Ongetwijfeld mede ingegeven door de enorme toeloop aan Oranje supporters, had de KNVB besloten, ons toe te laten tot de training van Oranje. Wij blij, zien we elkaar tenslotte nog eens alle 13, zij blij (in de persoon van ‘onze' Hidde) want dan kunnen meteen de kaartjes worden uitgereikt. En dat scheelt weer een extra sessie op de wedstrijddag. Goed geregeld dus voor allen. Zouden ze/we vaker moeten doen !

Omdat de heren internationals zo'n beetje rechtstreeks uit het vliegtuig kwamen, was de training van een ongekende serieusheid. Er werd in een redelijk hoog tempo getraind en zelfs de mogelijke beginopstelling kon worden geraden door ons en het verder aanwezige journaille. Daar hielden we ons natuurlijk niet mee bezig, want tja, voor ons is elk Oranje, Ons Oranje….. En het moet gezegd: aan het eind van de training meenden we alle internationals te herkennen…. Theo Janssen werd bereid gevonden ons op de foto te zetten

Dat werd nog enigszins bemoeilijkt door de chef Lampen van het stadion die, als ware het de aanloop naar een beslissend kwalificatieduel, als een soort koude oorlogvoering de lampen om de beurt begon los te draaien. Zelfs Bert werd het te gortig. Ook hij wilde natuurlijk dat wij goed konden beoordelen wie nou wie was.

Na een hapje eten (pizza, pizza, hoohhhhh…. Pizza !) werd opnieuw koersgezet naar het stadion. We waren een bezienswaardigheid. Met name door de kleine groep oogsten we veel, toch wel, waardering. Zo'n beetje half Donetsk wilde met ons op de foto en zo baanden we ons al poserend, lachend, zwaaiend, duimpje omhooghoudend en omarmd een weg richting stadionpoort. Volgens mij zijn er sinds mijn kijkoperatie aan mijn enkel niet zoveel foto's van me genomen in zo'n korte tijd !

Het geeft toch altijd een goed gevoel om met z'n allen het Wilhelmus mee te brullen in één of ander verweggistan. Een zekere trots maakt zich dan van je meester. Als het thuispubliek dan ook nog eens ‘gewoon' stil is, is dat prettig. Hulde aan het thuispubliek van Oekraïne !

Nederland, de zogenaamde B-keus, maakte een prima indruk. Er werd in een ongelooflijk (zeker gezien de temperatuur) tempo gespeeld, ook door de thuisploeg en de combinaties kwamen aardig aan. Spelers als Vlaar, Janssen (Thééóoo!), van Wolfswinkel (Pikkie volgens het scorebord, zie hiernaast, maar dat zou Russisch kunnen zijn) en Bruma lieten zien erg dicht tegen het ‘echte' Oranje aan te zitten. Daarmee overigens niet de anderen tekort te willen doen, ook zij zorgden voor een goed gevoel over het vertoonde spel.

Oekraïne met in de gelederen jongens als Timostsjoek (Bayern), Voronin (Moskou) en ‘oude rot' Andrej Sjevtsjenko (tegenwoordig Dynamo Kiev) en niet te vergeten Konoplijanka van Djnepropetrovsk had het er duidelijk moeilijk mee dat ze serieuze tegenstand kregen van deze tweede keus. Dit leidde al voor rust tot een paar pittige overtredingen op o.a. Theo Janssen en Siem de Jong. Het team van Van Marwijk leek daardoor alleen maar te groeien en de 0-1 voorsprong was dan ook eigenlijk verdiend.

Het was een knal van uitblinker Theo Janssen die in eerste instantie nog werd gekeerd door de lat, maar de oplettende Lens tikte de terugkaatsende bal keurig in.

Het andere huiswerk voor Bert betreft zoiets basaals als ‘volgende keer effe aan denken'. Toegegeven, het is weer enige tijd geleden dat het gebeurde maar toch: als je in één of ander ver buitenland bent (of voor mijn part ook in België) en je weet als KNVB dat er maar liefst 13 man achter je aangereisd zijn. Dan is het toch een kléine moeite om die mensen even te bedanken bij het verlaten van het veld. En als de spelers, ze hebben net onder tropische omstandigheden een wedstrijd gespeeld, dan kan iemand aan de rand van het veld ze er misschien wel op wijzen. Als het elftal van Oekraïne het wél doet, is het “ietwat gênant” ...

Verder was het een prima tripje hoor, een “ik was erbij”. De temperatuur gaan we via weer.online.nl in de gaten houden, om te zien hoe we ons over twee jaar in deze twee landen moeten gaan ophouden. Tentje mee, of toch maar een geairconditioneerd hotelletje?

Maar het is dan toch óók wel lekker om bij dertien graden op Schiphol te landen na een paar dagen in een oven te hebben vertoefd. Welkom thuis.

Volgende maand (deze maand inmiddels bijna) wacht San Marino - uit in Serravalle. Dan zijn de beide selecties weer ‘compleet'. Die op het veld. En die er buiten. Tot dan !

Gegroet, Edwin