EK 2012 Kwalificatie

Moldavië - Nederland 0-1

Chisinau, 8 oktober 2010, Zimbru Stadion

MOLDAVIË-UIT…… THE LION RETURNS (of zoiets?)
Niemand wint van Ons Oranje…….

Zeven jaar geleden maakten we voor het eerst kennis met de voormalige Sovjetrepubliek Moldavië. Toen, in 2003, werd het een gedenkwaardige trip met visums, een oud hotel met kamenista's (verdiepingsvrouwen ?), ruziënde ‘dames van plezier' die met traangas smeten en vooral een zeer memorabele trip vanuit hoofdstad Chisinau zowel naar de training als ook de dag erna naar de wedstrijd in het Tiraspol van het zich af willen scheidende Transdnjestrië. Met een zelf gehuurde bus voor 85 dollar en tanks bij de ‘grensovergang'……

Het Moldavië van 2010 is er in ieder geval, gelukkig, op vooruit gegaan qua armoede. Nog steeds is er een levenspeil waar wij westerlingen ons over mogen verbazen slechts op ruim twee uur vliegen van ons rijke Nederland maar je ziet wel degelijk verbetering. Vanzelfsprekend profiteert, dat gebeurt in “dat soort” landen, een toplaag er het meeste van. Wat zich dan weer uit in de hoeveelheid dure auto's die je ziet rondrijden en –scheuren. Menig West Europese stad kent minder Mercedessen en BMW's dan Chisinau op koopavond ! En ja, Transdnjestrië hoort nog steeds bij Moldavië, maar heeft een soort ‘status aparte'.

We waren er al op zondagavond laat (maandagochtend pas echt) in Chisinau, ver voordat ‘het legioen' van uit-passepartouts neerstreek in de hoofdstad van Moldavië. Dat geeft je dan wat tijd om de stad te verkennen en een ondergronds klooster te bezoeken buiten de stad waarbij je gebruik maakt van het plaatselijk openbaar vervoer en dus het (vermoed je) ‘echte' Moldavië ziet. Een geweldige ervaring.

Vanaf woensdag druppelde een ieder binnen. Via (zoals wij) Boedapest, maar ook via Riga, Boekarest, Timisoara of München. Of ‘gewoon' met de Volkswagenbus over de weg via Roemenië…..

Vanaf dat moment kleurde hotel Cosmos langzaam maar zeker oranje en zochten de diverse groepjes hun vertier in of buiten Chisinau. Tripjes naar de wijngebieden van Cricova en Milestii Mici waar je in een busje de ondergrondse kelders wordt rondgereden (!), maar ook naar Tiraspol. In Chisinau zelf kon je een aantal kerken bekijken, was er de levendige markt nabij het busstation (ook een attractie op zich) en de diverse barretjes en restaurants. En met een Beer House en een Café Orange (what's in a name ?) vlakbij het hotel werd het leven er niet veel moeilijker op ! Dit samen met La Placinte en Taifas zorgde ervoor dat er voldoende kon worden geconsumeerd.

Tot onze stomme verbazing konden we zo naar binnenlopen ! Volgens mij dacht de ietwat verbouwereerde en overdonderde hekwachter dat we bij het team hoorden (en dat horen we eigenlijk natuurlijk ook, alleen dringt dat nog niet overal door…..), want kort daarna ging het hek wel dicht en werd mondjesmaat binnengelaten, mits je in het bezit was van een kaart.

Opnieuw eiste een Theo de hoofdrol op bij een training (zie het verslag van Oekraïne – uit). Deze keer was het Security Theo die ons met zachte hand verwees naar een vak iets verder dan we eerst waren neergestreken. “Als jullie dáár nou gaan zitten, en een beetje rustig blijven, dan komt het goed”. En dat deden we dan, als brave, rustige en trouwe Oranjevolgers, bijna meteen. De Zimbru-beveiligers, die ons er liever hadden uitgegooid, werden vervolgens naar de besnorde Theo doorverwezen, waardoor wij gewoon konden blijven zitten. Wat toch een licht triomfgevoel gaf: de eerste kleine winst was behaald, nu nog in de wedstrijd het afmaken.

De training was, net als in Donetsk, lekker fel, maar lastig te doorgronden waar het de vermoedelijke opstelling betrof. Nu komen wij daar doorgaans na een lange, lange reis niet voor, vandaar dat we ook altijd zo rustig zitten kijken (hint!). Alleen de plaatselijke pers (schrijvend en tv) werd door diversen nog te woord gestaan. Toch konden na afloop nog wat memorabele kiekjes worden geschoten voor de diverse fotoalbums. En dit verslag natuurlijk.

Na afloop werd, opnieuw met het lokale trolleynetwerk, koers gezet richting hotel Cosmos en de omliggende horecagelegenheden. Met name de zo'n beetje recht voor het hotel gelegen…. Ja, wat was het eigenlijk ?..... keet, werd goed gevuld met oranje.

Dan breekt bij iedere buitenlandse trip ook nu de wedstrijddag weer aan. De vrijdagochtend werd koers gezet naar hotel Jazz waar de mannen van de Supporters Club Oranje trouw hun post hadden bemand om de toegangskaarten bij op te halen.

Het is prettig om de vertrouwde gezichten te zien zitten achter hun tafeltje. Ondanks mijn scepsis aan het begin van de oprichting (“moet dat nou zo'n club ?“) zijn het toch zeer gewaardeerde medesupporters geworden die net zo fanatiek kunnen zijn als wij en die net als wij het beste voorhebben met ons als supporters en daar ook heel veel tijd aan willen besteden. Die je een leuk feestje aanbieden tijdens de eindtoernooien, maar óók er zitten in het verre Chisinau. En dat is wat anders dan dat massale “Ons Oranje gevoel” waar de supporter ondergeschikt wordt gemaakt aan ‘het product' (wat een vreselijk woord !!) Oranje.
Ik kan nu eenmaal slecht tegen “….. wij weten wat supporters leuk vinden…..” waarbij de commercie meer te vertellen krijgt dan de bond / supporters zelf. Dat is, ik ben ook realist, een nauwelijks meer te stoppen tendens in het voetbal, maar dat drijft mensen (en dan bedoel ik fans) alleen maar wég van dat voetbal. Jammer.

Terug naar Chisinau. Achter de tafel de ‘bestuursleden van dienst' Lloyd en Theo die me mijn kleinood voor de naderende avond overhandigden. Toegangskaarten stellen in het buitenland tenminste nog steeds wat voor. …..( En nou ben ik wel zo'n beetje uitgesneerd…….)

In de lobby van het hotel druppelt dan langzaam maar zeker alles binnen en worden hartelijke begroetingen afgewisseld met handdrukken en “hoe ists?”. Het is een hecht gezelschap.

Omdat de wedstrijd pas om half tien 's avonds is ( ik zou niet meer sneren ! ) moet de rest van de middag enigszins nuttig worden doorgebracht. Dus wordt koers gezet naar café Orange voor wat drank en, in de wetenschap dat het rond het stadion best gezellig was, richting Zimbru stadion om in diens nabijheid wat te eten (en drinken natuurlijk).

Het bericht sijpelt door dat Kick de trap van zijn hotel met meerdere treden tegelijk wilde nemen. En dat moet je op die leeftijd (ik ken het gevoel) niet meer doen ! Gevolg: een volwassen kerel met een badmuts in een jurk wordt binnengereden op de Eerste Hulp van het plaatselijke hospitaal………. Ik was blij dat hij zich op een gegeven moment weer meldde… Overigens ga ik er wel vanuit dat een aantal medewerkers daar nu hun recepten schrijven met een oranje pen met een voetballetje erop.
Wel sneu dat hij daardoor de wedstrijd heeft gemist. Nogmaals beterschap en in Boedapest een gelijkvloers hotel boeken !

Alles wat er hing rond het stadion, geen grimmige sfeer of zo. Allerhartelijkst werden we begroet en bejegend door de ‘lokalen' die nog altijd in de veronderstelling leefden dat ze een kans maakten tegen de finalist van het afgelopen WK. Ha !, wij wisten in onze arrogantie wel beter ! 0-3 was zo'n beetje de teneur, alhoewel ook het realisme van de vorige ontmoeting er was, toen we toch billenknijpend vlak voor tijd de 1-2 wisten binnen te drukken via een zondagsschot van Mark van Bommel. Maar ja, het elftal was inmiddels toch “verder” zoals dat heet.

Het stadion werd relatief makkelijk betreden, opnieuw uiterst vriendelijke poortwachters die je rugzakje doorzochten. Je ontwikkelt daar overigens een bepaalde taktiek voor om, bijvoorbeeld niet je hele spandoek te hoeven uitvouwen. No, that's something for the cold, it's not gonna rain, is it ? “, daarmee het probleem bij het uniform te leggen en niet meer bij jezelf. Binnen kon zelfs een programmaboekje en ‘vijandelijke' sjaal worden gescoord, het wordt een prachtige avond !

Achter de goal was het uitvak gecreëerd. Nabij dit vak, omringd door allemaal mannen in dezelfde outfit als Winnie, alleen dan soldatengroen, stonden ook de vlaggenpalen waaraan keurig de vlaggen wapperden van de UEFA, Fair Play, de Moldavische driekleur en de Franse vlag. De Franse vlag (zie boven..)? Speelden we tóch ergens anders ? Was er dáárom geen OnsOranjePark in Chisinau ? Mooie boel, kan ik straks de Marseillaise gaan zingen ! Geen paniek, geen paniek, bij gebrek aan Nederlandse vlag (waarom eigenlijk niet ?) keren we de vlag dan gewoon een slag en zie daar : onze nationale driekleur wappert, met kortere banen, aan de rand van het speelveld, als ware het de gewoonste zaak van de wereld. Als compensatie voor de kortere banen wordt even later een twee keer zo lang Wilhelmus ten gehore gebracht. Twee coupletten van het Wilhelmus, dan heb ik toch nog wat aan mijn lagere school gehad zeg ! Mijn schild ende betrouwen….. Voor de meeschrijvers: het zesde couplet.

De wedstrijd. Een oppermachtig Oranje speelt de arme Moldaven de eerste helft van het spreekwoordelijk kastje naar de muur maar vergeet dat uit te drukken in de score. Alleen onze eigen Kláááás Jan Húnteláááár (zo heet hij consequent volgens onze thuisspeaker) weet het net te vinden. Klaas Jan draait lekker deze kwalificatie, wat een paar dagen later opnieuw wordt bevestigd tegen Zweden (maar dat weet ik nu natuurlijk nog niet).

Omdat wij (Nederland dus) het niet ‘afmaken' lijkt Moldavië er zelfs weer een beetje in te geloven wat uiteindelijk resulteert in een gezond portie ‘billenknijpen' in de slotfase. Dit omdat de vrees bestaat dat een zelfde zondagsschot als destijds van Van Bommel, zeven jaar geleden, er nu invalt bij de Moldaafse tegenstander. Maar ja, wij hebben natuurlijk ook Steek nog, dus is die vrees misschien wel misplaatst.

We waren gewoon beter, het veldspel was bij vlagen hoogstaand en gaf je het gevoel oppermachtig te zijn. Maar de volgende keer zie ik dat tóch graag in een hogere score…..

Na afloop viel het nog niet eens mee een taxi te vinden terug naar het centrum rondom ons hotel. Maar toen dat eindelijk gelukt was en we de chauffeur hadden duidelijk gemaakt dat hij géén 20 euro maar hooguit 50 lei kreeg voor de rit (rijkelijk beloond), werd koers gezet naar ‘de keet' die in een hoog tempo door z'n hoeveelheid bier en wijn werd geholpen, alhoewel hij middels de erachter gelegen winkel, dapper de voorraad op peil probeerde te houden……

De volle winst tot nog toe. Woens…. Oh nee dinsdag nog ‘even' winnen van Zlatan United en we zetten een belangrijke stap op weg naar kwalificatie.

De dag na de wedstrijd, zon… oh nee zaterdag, vertrok een ieder etappe gewijs naar huis. Wij bleven nog een dagje extra hangen voor het Nationaal Wijnfestival. Jammer dat de regen behoorlijk roet in het (lekkere) eten gooide, maar desondanks werd het toch nog gezellig en deed een klein clubje supporters ‘het licht uit' alvorens richting Nederland / Amsterdam te reizen.

Moldavië-uit werd niet zo memorabel als zeven jaar ervoor, maar is nog altijd een leuke trip die je doet inzien dat we het hier in Nederland nog niet zo gek hebben.

Gegroet, Edwin