Tunesië - Nederland

Vriendschappelijk, 1-1

Tunis, 11 Februari 2009
Stade 7e Novembre
(door Edwin, foto's Edwin & Bartje)

Tunesië-uit. Voor het eerst - wat ondergetekende betreft dan tenminste - naar het Afrikaanse continent.

Met in gedachte de februari-wedstrijd van vorig jaar in Split Kroatië waren de weersverwachtingen deze keer aanzienlijk anders en die kwamen (mogen ze er een keer naast zitten die meteorologen, doen ze het niet!) behoorlijk uit. Het was soms nat, maar vooral behoorlijk fris (soms zelfs koud) in Tunis.

Tunesië is met name een islam-land, maar wel met ogenschijnlijk respect voor andere geloven. Een grote katholieke kerk midden in Tunis, vrij te bezoeken, als ook een synagoge zijn daar het bewijs van. Groot voorvechter daarvan is Ben Ali, de huidige president die óveral waar je komt je aanstaart vanaf portretten aan de muur. Het deed me een beetje denken aan de verafgoding in Thailand van de koning, de Korea & Thailandgangers zullen zich het kunnen herinneren.

Wikepedia meldt het volgende over hem : Zine El Abidine Ben Ali ( Sousse 3 september 1936 ) is een Tunesisch politicus en tweede president van zijn land sinds 1987 .Ben Ali werd geboren in het oosten van Tunesië. Hij werd lid van de Neo-Destour partij van voormalig president Habib Bourguiba en volgde een militaire training, eerst in Frankrijk en later in de Verenigde Staten .Hij richtte in 1964 de militaire veiligheidstak van het ministerie van defensie op en leidde het tot 1974 . Daarna werd hij directeur-generaal voor de nationale veiligheid. Als diplomaat diende hij als militair attaché in Marokko en ambassadeur in Polen vooraleer hij in het kabinet aantrad als minister van binnenlandse zaken. Zijn optreden tegen moslimfundamentalisten leidde tot promotie en in 1987 werd hij minister-president onder Bourguiba.

Al na 5 weken als minister-president zette hij president Bourguiba af onder het voorwendsel dat Bourguiba medisch niet in staat was zijn ambt uit te oefenen, een procedure die in de grondwet vastgelegd is. Op 7 november 1987 nam hij het ambt van president over.

Hoewel zijn buitenlandse politiek pro- westers is en Ben Ali de economie vlot heeft getrokken na jaren van stagnatie is zijn binnenlands beleid er een van regeren met ijzeren hand. In 1999 won hij de presidentsverkiezingen van twee onbekende, door hem goedgekeurde, opponenten met meer dan 99% van de stemmen en in 2004 wederom met bijna 95%.

Volgens mensenrechtenorganisaties is de persvrijheid in Tunesië zeer ingeperkt en kent het land vele politieke gevangenen . Kritiek op de overheid wordt niet getolereerd.

Toch was ook dit uitstapje weer een hele leuke belevenis, mede door de andere aanwezigen (waarvoor dank !) die ik niet had willen missen.

Heel even over het weer: het was (mede door het ontbreken van kachels in de meeste plaatsen en gelegenheden) best wel koud en fris. Maar ach, eenmaal thuis, kun je daar toch wel redelijk op terugkijken….. het is nu eenmaal zo.

Het Oranje-legioen bestond in totaal uit zo'n vijftig man, aangevuld met wat Veronica-winnaars (“ als we thuiskomen ga ik weer sms-en …”), ambassadepersoneel (“Hup Marco van Bommel !! ” ??), bobo's, sponsors en andere belangstellenden.

Een klein clubje dus, maar wel (de meesten van) de vaste hap. Iedereen zat in eerste instantie wat verdeeld over het land. Deels in Sousse, in Hammamed, in Monastir en natuurlijk in Tunis zelf. Daarvandaan werden diverse toeristische uitstapjes georganiseerd door het land om zodoende ook de benodigde portie cultuur mee te pikken op deze reis. Alhoewel Tunesië daar heel veel moeite voor lijkt te doen dat zo veel mogelijk te beperken tot bergen puin, mozaïeken en andere oudheidkundig goedbedoelde verzamelingen.

Aangezien Tunis in dit jaargetijde wat lastig aan te vliegen is (zeker rechtstreeks), was een ieder al vaak op zaterdag of zondag aangekomen . Sommigen hadden ook nog eens te maken met de barre weersomstandigheden elders in Europa, waardoor luchthavens tijdelijk hun poorten sloten. Maar gelukkig was iedereen in ieder geval tijdig voor de wedstrijd aanwezig.

Ruim de tijd in ieder geval om de stad te verkennen, je aan te laten gapen en klampen (“wel kijken, niet kopen” en “allemachtig prachtig achtentachtig”, maar ook “hoeperdepoep zat op de stoep”) en wat te proeven van het (Noord-) Afrikaanse leven. Cafés, waar vrouwen eigenlijk niet (mogen) komen, keken eerst vreemd op maar verwelkomden wel de toeristen. Vervolgens moest je opletten of er wel alcohol werd geschonken of dat je je moest beperken tot frisdrank, koffie en (een soort) thee (lekker hoor die pijnboompitten drijvend in je mierzoete thee, waar dan ook nog een minttakje o.i.d. in hing!). Maar al snel bleek dat café de Paris het min of meer vaste verzamelpunt was, waar het bier rijkelijk kon vloeien.

Daar vandaan kon je de stad redelijk bestrijken, zeker door de extreem lage taxi-prijzen. Voor nog geen twee dinar (een flinke euro) doorkruiste je de halve stad. Alles wat geel was, en dat waren er nogal wat !, was taxi. We hebben zelfs een keer in een taxi gezeten met ruim 7 ton op de teller !

Ben je een Tunesiër, jaren werkzaam in de ‘ambulante handel'. Je verkoopt elk jaar weer aan die suffe toeristen nep-Rolexhorloges voor 5 dinars per klokje. Zie je een stel van die sufkoppen in het oranje gekleed zitten waar er ook nog één tussenzit die zélf belangstelling toont. Vijf dinar, zeg je tegen de fors uit de kluiten gewassen man, dan heb je alvast wat onderhandelingsruimte opgebouwd. Geeft ‘ie je tien Dinar en wil hij niks terughebben ! Ja, dan is er toch geen lol meer aan ! Dan ga je toch s'-avonds terug naar je huisje in de rand van de Medina en is je hele avond verziekt ? Wat moet dat toch worden met de wereld ?

Belangrijkste attractie in Tunis is de Medina. Een wirwar van straatjes rondom de moskee waar je in een soort (sorry Limburg) Valkenburg buiten het seizoen, tussen vele, vele souvenirwinkeltjes wordt geleid en allerlei hebbedingetjes kunt kopen. Alles leek 5 dinar te kosten, totdat je een paar stappen doorliep, dan daalde de prijs soms drastisch. Een tas kon bij binnenkomst zelfs devalueren van 89 dinar (“echt leer, my good friend !”) tot 10 dinar bij het uit het hokje lopen. Was je eenmaal door al deze straatjes, met tussendoor een welverdiende waterpijp, dan kwam je in het ‘normale' deel van de markt. Eigenlijk het leukste deel, want daar trof je de Tunisser zelf die daar z'n eten en drinken kocht. En daar leerde je ook dat álles van een geit of koe eetbaar is en dus ten toon moet worden gesteld in het verkoopstalletje van de slager…… Ga je tóch anders over onze frikadel denken.

Ben je in Tunesië, moet je toch ook de geneugten van de waterpijp ervaren. Dus in Tunis, we waren er tenslotte tóch, de Medina ingewandeld. Bij het plaatselijke waterpijp café een bakkie lokale thee besteld én zo'n apparaat op een standaard. Je neemt een paar trekjes, je neemt nog een paar trekjes, het spul werkt voor geen meter, maar je hebt wel lol, want je zit toch maar te waterpijpen.

Net buiten je thee- en pijptentje wacht een souvenierwinkeltjeseigenaar (probeer het maar : 9 keer woordwaarde !) zie je een klein fluwelen kameeltje en je zegt hardop: ik denk dat ik die kameel neem……. Onder invloed ongetwijfeld van het borrelende goedje vlakbij je ontstaat dan de volgende stelling, gevolgd door een waarschijnlijk spectaculaire vinding en wellicht nieuwe Tunesische sport: het zogenaamde ‘camel-dipping'. De stelling is dus: Hoe neem je een kameel ? Zo'n dier is eigenlijk een onneembare prooi, alhoewel dat dan weer niet de gelukkigste woordkeuze is. Log, stevig op z'n poten, beetje tegendraadse blik. Dus is het zaak dit woestijnschip te verrassen. En daar, zo beredeneerden we al waterpijpend, komt Jurgen om de hoek. In beide handen een stuk cactus benaderd hij het dier door hem als het ware af te leiden. Hij laat het dier schrikken van de prikplant. Dát is het moment voor de anderen in het complot en het moment van de ‘dip'. Met een stok pal onder de poten te plaatsen en met een snelle beweging kiept de kameel in één keer ondersteboven en hupsakee : hij ligt. Cameldipping geslaagd.

Er ís nog geen octrooi aangevraagd, maar gezien het sensationele karakter van deze woestijnsport, is dat slechts een kwestie van tijd. Vooral de stok is hierbij essentieel.Blijf het volgen ! U was erbij !

Vooral rondom de wedstrijd werd met de groep in Tunis vertoevenden gegeten in restaurant La Mamma. Die hebben we overigens nooit gezien, want ook de horeca wordt gerund door mannen. Lekker eten ( en dat is dus niet alleen maar duif !!) voor een goede prijs. Wijntje of biertje erbij, als u in Tunis bent…. La Mamma , Rue de Marseille.

Een restaurant waar ontluikende liefdes de kans krijgen te kiemen, te ontplooien en wellicht uit te groeien tot iets moois…… Waar de ober, als hij het zou kunnen verstaan, zich nu nóg afvraagt waarom je, aan de vooravond van Valentijnsdag het liedje “Toet toet, boing, boing, Peppi en Kokki” kunt gebruiken voor allerlei mogelijkheden in de relationele sfeer….. van Den Haag tot, ik zeg maar wat, zelfs in Zutphen, iédereen kent en gebruikt het liedje !

Op de dag van de wedstrijd regende het zelfs. En als het dan regent, dan regent het ook hard ! Tja, en als je dan toch in het KNVB-hotel zit dan blijf je nog even zitten. Je ontmoet iedereen die z'n kaartje bij Rob en Lloyd van de SCO komt ophalen en wisselt ervaringen uit. Je bekijkt vanuit een luie stoel iedereen die in de lobby van het hotel passeert en levert, oud-Hollands gebruik, commentaar op alles wat je ziet. Deels in de wetenschap dat “zij” je toch niet verstaan. Je ontmoet, behalve Michael van Praag, ook de kleinste bellboy van Tunesië (en misschien wel van heel Afrika) en ziet mensen met het (respectvol bedoeld) onderdeurtje op de foto gaan.

Eind van de middag laat je je met een taxi naar het Stade 7e Novembre in het tegen Tunis aangelegen Rades brengen om daar nog net enkele daglichtopnames van het stadion te kunnen maken. Een prachtig stadion, dat qua ligging (midden in niks) doet denken aan het Portugese Faro en Aveiro en dat zo'n 60.000 mensen kan herbergen. Die zouden niet komen die avond, de schatting lag zo rond de 15 á 20.000, waaronder dus uiteindelijk zo'n 100 Hollanders en Oranjegezinden.

De mannen van Bert (en dan bedoel ik natuurlijk Van Marwijk) traden in principe in de sterkst mogelijke opstelling aan tegen het team van Tunesië. Vanaf het begin was duidelijk dat Tunesië een andere interpretatie heeft van vriendschappelijk voetbal dan wij, want ze kleunden er meteen stevig in. Is overigens ook wel weer lekker om naar te kijken, maar ik kan me voorstellen dat de irritatie onder een aantal Oranje spelers (waaronder Heijtinga, die ontsnapte aan een rode kaart) flink opliep.

Met een ruststand van 0-0 hadden we toch naar een redelijk boeiend schouwspel mogen kijken, maar ja, een paar doelpunten zou ook wel lekker zijn.

Die kwamen na rust. Klaas Jan Huntelaar mocht eindelijk weer eens speelminuten maken in de basis en beloonde dit met een volley in de 61 e minuut. De feestvreugde was van korte duur want Saihi scoorde in de 66 e minuut prachtig de gelijkmaker. Of onze goalie Stekelenburg hierbij vrijuit ging was nog tot in het restaurant reden voor discussie, ik vond het een prachtige goal die (zo werkt dat nu eenmaal bij de huidige generatie ballen) door z'n wispelturige baan niet goed te pareren was. Is dat een nette Nederlandse volzin of niet ? Onder aanvoering van een luidkeels meelevend publiek dacht Tunesië aan meer, maar dat verzandde uiteindelijk in goede bedoelingen, maar nauwelijks uitgespeelde kansen. Oranje trachtte, gezien het harde spel van de Tunesiërs, de schade zo beperkt mogelijk te houden en zo eindigde de wedstrijd in 1-1. Zowel Braafheid als Van der Wiel mochten hun ‘haasje' ophalen als debutant en met name Edson Braafheid speelde een verdienstelijke debuutwedstrijd. Ook de rentree van Stijn Schaars was goed om te zien.

Zal wel een paar puntjes kosten op de FIFA-lijst maar ach……..

Na afloop dus nog op zoek naar een café dat überhaupt (lelijk Duits woord) open was, aangezien bij de meeste tenten het licht om 23.00 uur uit wordt gedaan, én alcohol schenkt. Opnieuw in de Rue de Marseille een stek gevonden waar, onder toeziend oog van onze politie-escorte (die nog even iemand helpt met het naar benedengaan de trap af, hoe hoffelijk), nog de nodige versnaperingen konden worden genuttigd.

De dagen erna ging iedereen weer naar zijn eigen Tunesische verblijfplaats en werden door de Tunis-enclave de uren gevuld met Medina, La Mamma , Le Paris en een bezoek aan de plaats Bizerte (dat je met een langzame bus en een snelle bus kunt bereiken, die dan allebei tegelijk aankomen !), waar zelfs een traditionele Tunesische couscous maaltijd werd genuttigd onder het genot van een lekker koud Fantaatje of Colaatje. Tóch nog wat cultuur (letterlijk en figuurlijk) gehapt !

De dag eindigt met wat omtrekkende bewegingen en een klein hapje eten opnieuw in een kroegkantine waar, met wat omwegen, eenieder elkaar een goede reis wenst.

De volgende ochtend vliegt ieder huiswaarts en zit de februari-trip er weer op.

In maart wacht de clash met Schotland en Macedonië, voorafgegaan door de supporterswedstrijd, waarover elders ongetwijfeld meer. Komt allen !!

Iedereen die erbij was in Tunesië: bedankt voor een paar leuke dagen ! En natuurlijk tot in Amsterdam (of eerder)!

Toet toet, boing, boing Peppi (of iemand anders) en Kokki (of iemand anders) ! Vingerhoedje verdienen ! Lekkuh !

Getekend,

Edwin

Oja, even alle gekheid op het spreekwoordelijke cameldip-stokje: Iedereen die het van nabij heeft meegemaakt is bijzonder blij dat de uitslag in huize Hindriks toch goed bleek te zijn. Grad en Griet gefeliciteerd daarmee !