Italië - Nederland

Vriendschappelijk, nul-nul

Pescara, 14-11-09 2009
Stadio Adriatico
(door Edwin)

0-0 tegen de wereldkampioen, al 2 wedstrijden ongeslagen!

En dan sta je op een herfstavond in november in het (mij) onbekende Pescara bij de vriendschappelijke wedstrijd tussen (nog even) regerend wereldkampioen Italië en jouw Oranje. Je bent oranje supporter dus wil je ze allemaal zien. Toch ? Nummer 229.

Goed beschouwd is mijn vader er de ‘schuld' van dat ik oranje supporter ben. Allereerst natuurlijk doordat hij mijn vader is (daar heeft mijn moeder dus ook een deel in gehad) en ten tweede door zijn eigen grote passie voor voetbal. Voetbal was hem alles.

Op 14 oktober 1981 bezocht ik mijn eerste interland. Nederland - België in de Kuip. Mijn vader was, na een behoorlijke carrière als amateur-scheidsrechter, in die tijd grensrechter van het eerste elftal van onze club, de 's Gravenzandse Sport Vereniging, en de selectie had een uitje door middel van een bezoek aan deze kwalificatiewedstrijd. Er waren kaarten over en zodoende kon ik ook mee naar deze wedstrijd. Die avond, bij het betreden van de Rotterdamse voetbaltempel, ontstond bij mij het oranjegevoel, dat eigenlijk tot op de dag van vandaag niet meer is weggegaan. En daar had hij aan bijgedragen…… Een aantal jaar later, in 1988, heb ik samen met hem het toernooi in Duitsland “gedaan”. Samen in een klein Suzuki-busje kamperend door Duitsland gereisd, onvergetelijke momenten meegemaakt die ik tot op de dag van vandaag koester.

Op vrijdag 6 november jongstleden is hij overleden en op 11 november hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gebracht. Eindelijk zijn welverdiende rust.

...

Ik heb nog wel even getwijfeld om zo kort daarna af te reizen naar Italië. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en heeft het me goed gedaan. Het is ook fijn om op dat moment onder vrienden te zijn. Voor degenen die het wisten: dank voor het kaartje of sms-je, het luisterend oor of simpelweg de hand, schouderklop of ‘hug'. Voor degenen die het niet wisten: vergeef het mij, ik wilde het niet ieders trip laten beïnvloeden in de aanloop naar tóch weer een gezellig samenzijn onder het mom van supporter zijn.

Op vrijdag de 13e (je moet het tenslotte ‘t noodlot niet té makkelijk maken) vlogen we van Rotterdam (wat is dat toch een geweldige luchthaven !) naar Rome. Reisburo de Koning, ook wel Jaap & Marjan, ook wel dekoninggroetoranje.nl , hadden (toen wij nog Down Under zaten) voor ons vieren de reis geboekt . Vliegen op Rome, autootje naar Pescara, dag na de wedstrijd nog twee dagen Rome en dan terug naar Rotterdam om ook Jong Oranje nog te kunnen zien bij Sparta.

Rijdend vanuit Rome bleek ons al wel dat Italië nog niet bepaald warm liep voor deze (voor hun toch) revanche-match. Toen we vervolgens in Pescara aankwamen hetzelfde effect : interland? Italia – Hollanda? Si?

De reden dat voor deze plaats gekozen was heeft te maken met natuurgeweld. Een aardbeving (dacht ik) had grote schade en ellende toegebracht aan deze regio en de Italiaanse bond vond het een mooie gedachte (en dat was het ook) om daarom de wedstrijd in Pescara te spelen. De KNVB deed daarbij ook een spreekwoordelijke duit in het zakje en doneerde 25.000,- euro voor het slachtofferfonds. Kortom: een nobel motief was de basis van deze wedstrijd. En natuurlijk oefenen tegen de wereldkampioen. Laten we wel bij de essentie blijven, nietwaar ?

Pescara is in november net zoiets als……. ja, als wat eigenlijk ? Een badplaats waar het zomers ongetwijfeld goed toeven is, maar wat in de wintermaanden zo'n beetje op slot gaat. De boulevard is verlaten, de restaurants erlangs gaan wel open, maar niet breeduit en in het centrum heerst een “italiaanse” rust met, mede door het best aardige weer, aardige terrassen. En om 23.00 uur moet je vaak verkassen om een anderen ‘tent' te vinden. Als altijd werkt de lokale Ierse pub (origineel genaamd The Temple Bar jawel !) als aantrekkingspunt voor Oranje-gangers. Lekker ouwehoeren over Italië, de reis, maar natuurlijk ook over de naderende 4 e december, als “Zuid-Afrika” échte vorm gaat krijgen.

Op de dag van de wedstrijd de kaartjes ophalen bij de KNVB. Daar heb ik de vorige keer (in Australië) wat over gemopperd (terecht, sta ik nog steeds voor de volle honderd procent achter) maar dat is kennelijk nogal persoonlijk opgenomen. Was niét de bedoeling, mijn grieven waren gericht jegens de KNVB, niet de persoon. Iedere willekeurige, van een bonds-logo voorziene, persoon was daar prettig geweest. Of de SCO.

In Pescara was het weer een vertrouwd gezicht dat ons de kaarten overhandigde. We moesten wél onze SCO-brief inleveren, daar was ze dan wel weer streng in.

Vervolgens werd koers gezet naar het stadhuis van Pescara. De tam-tam had weer gewerkt en wat bleek: de wereldbeker (worldcup zo u wilt) deed een kleine toer door Italië en was vandaag in Pescara ! Nou zult u zeggen : maar die staat volgend jaar toch gewoon in Nederland ? Waarom al die moeite ? Eens, maar toch moet je er maar alvast mee op de foto staan. Dus toog het gezelschap oranjegekleurden nieuwsgierig naar het (daar zijn ze goed in in Italië) statige, genatuursteende gebouw, vlakbij het kaarten ophaalpunt van ons aller KNVB. Een plaatselijk bestuurder, een pronte dame van middelbare leeftijd, was maar wat graag bereid om, aan de hand van voormalig indiaan, Gradje, ons naar de zaal te begeleiden waar het glimmende kleinood stond.

Temidden van streng kijkende politiemannen en vrouwen en een wakende camera boven ons hoofd én een heuse schatbewaarder die de bokaal niet zomaar uit handen gaf kregen we de unieke gelegenheid om met de cup op de foto te gaan, ‘m te kussen (er zijn grenzen !) en even beet te houden. Volgend jaar de voetballers, wij nu al.

Het is grappig te zien hoe volwassen mensen (en ik hoor daar zelf ook bij hoor !) zich als kleine kinderen vergapen aan een beker, er voor voordringen en mensen opzij duwen om maar in de directe nabijheid te komen.

Het eerste hoogtepuntje van de dag hadden we dus gehad. Aangezien de wedstrijd pas om tien voor negen 's avonds was waaierde het gezelschap (er waren 140 kaarten besteld) nog een tijdje uit en ging ‘zijn ding' doen. Wij vertrokken met z'n viertjes naar het nabijgelegen Chiesi, waar bij aankomst bleek dat alles in verband met de siësta (in november !!) zo'n beetje dichtging…… zelfs de kerk was dicht. Wel leuke uitzichtpunten en smalle straatjes en zo, maar iets minder ‘cultureel' dan we van plan waren geweest. Dan maar terug naar Pescara om ons daar op gepaste wijze voor te bereiden op de wedstrijd. Pizza en pasta eten dus. Met en zonder tomaat…. maar met bier en vino.

Op weg naar het stadion werd het gelukkig wat drukker met supporters en bleek ook het vriendschappelijke karakter ervan. We liepen gewoon (waarom is dat niet altijd gewoon?) tussen de blauwe shirtjes door richting toegang. Ook de toegangscontrolemeneren en -mevrouwen waren allervriendelijkst.

De volksliederen. Een aantal lieden in het (niet uitverkochte) stadion vonden het nodig om te fluiten tijdens het Wilhelmus. Dat werd echter niet geaccepteerd door de rest der Italiaanse toeschouwers. Het applaus dat het fluiten overstemde voelde als een warme deken van respect. Grazi Italia !

Het Italiáánse volkslied blijft trouwens een van de meest aanstekelijke hymnes die ik ken.

De wedstrijd dan. 0-0. Alweer 0-0 !
Ik heb een uiterst vermakelijke wedstrijd gezien met soms goed combinatie voetbal. Ook wel soms de constatering dat onze verdediging iets te makkelijk wordt doorkruist, maar daar zijn het oefenpotjes voor. Het was af en toe flink hard en (Italiaans) gemeen, maar ging nooit over de schreef. En dat mag ik graag zien. Uitzondering is wellicht de ‘overtreding' op Robin van Persie, waardoor hij verplicht een aantal maanden ‘rust' heeft (lekker uitgerust voor het WK, dát wel natuurlijk !) , maar ik heb nog niet de tijd gehad om de video (of dvd) terug te kijken, dus weet ik niet of er sprake is van een doelbewuste aanslag of slechts van een bedrijfsongeval.

Ook de scheids (een Zwitser nog wel) was niet van plan om er een leuke wedstrijd van te maken en floot wel erg veel zaken af. Wellicht geschrokken door de overtreding op Van Persie, wie zal het zeggen.
Doordat ook Sneijder er niet bij was ontbrak het Oranje dus behoorlijk aan creativiteit. Van der Vaart deed wel zijn best, maar had een stevige kluit aan de Italiaanse middenvelders. Verademing in dit Oranje is toch Elija. Zijn onvoorspelbaarheid is geweldig om naar te kijken en beloofd nog wat voor het komend eindtoernooi.
De voor Van Persie ingevallen Huntelaar is duidelijk op zoek naar ritme en dat kan hem, bij onvoldoende speelminuten bij Milan, nog wel eens op gaan breken richting Oranje.
Toch houd ik een goed gevoel over aan deze wedstrijd en ben ik er nog altijd van overtuigd dat we mee kunnen doen om de titel volgend jaar zomer in Zuid-Afrika. Sterker nog…..

Na afloop nog in het centrum een leuke pub (met groot buitenterras) gevonden waar we (met de schoenen en sokken van Bob onder onze tafel) nog konden natafelen, onder het genot van een versnapering.

Na Pescara nog twee prachtige dagen Rome gedaan, samen met Jaap en Marjan (en Simone natuurlijk, maakt u zich geen zorgen), en na de terugvlucht naar Rotterdam die dinsdagavond een spetterende en spectaculaire wedstrijd van Jong Oranje tegen Jong Spanje bezocht. Waarbij opviel dat ‘de jonkies' wel degelijk strijd kunnen leveren en met de 2-1 overwinning goede zaken deden voor een plek in de play-offs die naar het EK moeten leiden. Spanje schoot meerdere keren op paal en lat en had dus een paar keer flinke pech, maar het opzichtig slecht anti-oranje fluiten van de (Duitse) scheidsrechter was weer in hun voordeel. Dus als je dat allemaal bij elkaar optelt, met de vorm van o.a. Wijnaldum en Bruma én de gedisciplineerdheid van Nederland bij wéér een negatieve beslissing van de arbitrage…… dan is er hoop voor dit elftal van de heer Pot (ik kan maar geen Cor zeggen)

Een paar memorabele, rare dagen. “Blij” dat ik ze heb mogen meemaken, blij met iedereen om me heen. En in dankbare gedachte. Voetbal is maar een spelletje, een bijzaak in het leven. Maar wel een spelletje dat mij doet omringen met hele aardige, lieve en vriendelijke mensen. Dank daarvoor.

Genoeg plechtig (maar gemeend) gepraat. Wat nu wacht is de loting op 4 december (wie o wie ?) en de nieuwjaarswedstrijd op 2 januari in Haarlem (Meldt even als je blijft eten).

En dan is het een tijdje stil qua interlandbezoek. Maart pas weer.
Het is misschien wat vroeg al, in november, maar ik wens u en uw naasten (mede namens Simone) fijne feestdagen, een rustige jaarwisseling en alle goeds voor 2010.

groet,

Edwin