IJsland - Nederland

WK kwalificatie, 1-2

Reykjavik, 6 juni 2009
Stadion Laugardalsvöllur
(Verslag Edwin, foto's Bartje & Joyce)

We gaan (1)

Vijftien jaar geleden waren we (ondergetekende en eega) voor het laatst op IJsland. Drie weken lang trokken we het mooiste eiland van Europa over. Na terugkomst stelden we een bescheiden spaarrekening in die ons na vijftien jaar voldoende ruimte moest bieden nog een keer te gaan. Want IJsland was wel mooi maar ook aardig duur.
Bij iedere loting baalden we toch weer zachtjes dat IJsland er (weer) niet bij zat. Natuurlijk waren we ook blij met de plotseling opdoemende ‘nieuwe' landen en beleefden daar prachtige momenten. Maar toch… IJsland, IJsland, het moest toch een keer lukken.

Groot was onze blijdschap dan ook dat we in deze kwalificatiereeks opeens wél IJsland lootte. En bij de vaststelling van het speelschema kwam IJsland - uit terecht op 6 juni 2009. Precies (op enkele dagen na) vijftien jaar na ons vorige bezoek….. toeval bestaat niet.

IJsland, het land

Iedereen had en heeft beelden van IJsland. Je ziet het op internet, je leest erover, je ziet foto's en beelden op televisie. Niets, maar dan ook niets kan vergelijken met de werkelijkheid. Het gevoel dat je overkomt (als je er open voor staat natuurlijk) als je loopt of rijdt door een lavaveld dat oneindig lijkt, waar je je op de maan waant, de gigantische watervallen op de zogenaamde Golden Circle, maar ook verder zuid- en noordwaarts, het moment dat vlak voor je de Strokkur zijn kokende water meters de lucht in spuit, de onaangenaam riekende zwaveldampen bij een hete bronnen veld, waar je op een meter staat van borrelende grond en modder, met bizarre kleurpatronen. De autorit waarbij je aan de ene kant volledig vlak kilometers kunt kijken terwijl de andere kant je blik wordt ontnomen door enorme bergmassieven waarop, zelfs in juni, de sneeuw niet van wijken weet, of een gletsjertong angstig dichtbij komt. Een meer vol met drijvende ijsbergen, ontstaan uit de uiteinden van zo'n gletsjer. Een complete rots aan de ruige kust waar je, met een verrekijker en camera getooid, de leukste en aandoenlijkste vogeltje van West-Europa ontmoet in de vorm van de papegaaiduiker, niet voor niks in het Engels Puffin geheten. Of dat je op een bootje van de kust wegvaart om te ervaren hoe het is om een walvis (-rug) te zien. En zo kan je nog wel een tijdje doorgaan in superlatieven. Dat alles moet je echt gezién, gevoeld en geroken hebben om het te kunnen weten, te ervaren, er over te kunnen vertellen. En net als vijftien jaar geleden zorgt dat voor de warme liefde voor dit eiland daar boven de rest van Europa.

Reykjavik, de stad

Reykjavik heeft een hop on - hop off bus. Vraag me niet waarom, maar daar moet ik altijd even on. Handig systeem, je komt langs alle (in goed Nederlands) toeristische highlights en als je wilt kun je na een bezoek hieraan weer op de bus hoppen en verder. Wel, na twee rondjes in een nagenoeg lege bus kwamen we er, samen met Jan en Margreet, achter dat de IJslandse hoofdstad niet zulke grote attracties kent. Geen eigenlijk. Wel leuk is de winkelstraat waar een voortdurende rij auto's je de indruk geeft dat ze een behoorlijk fileprobleem hebben, maar als je dan een zijstraat inloopt blijkt dat deze auto's een beetje rondjes lijken te rijden. Een soort gemotoriseerd flaneren waarbij degenen met de grootste banden de meeste aandacht opeisen. Zulke jeeps zijn handig in het binnenland en buiten de stad, maar geven je in de smalle binnenstad een wat optochterig gevoel.
Dan kom je al slenterend onderaan de stad uit, in het ‘centrum' waar je op een plein omgeven met leuke restaurantjes, een verzameling motoren aantreft, allemaal zo'n beetje geïnspireerd op het Easy Rider principe. Als het maar glimt, op een Harley lijkt (of is) en, ook niet onbelangrijk, kabaal maakt bij het wegrijden. Om de zoveel tijd wordt dan gezamenlijk deelgenomen aan de eerder genoemde flaneertocht en zie daar een gemiddeld Reykjaviks vrij middagje is, zo lijkt het, omschreven.

Reykjavik, de wedstrijddag

Na eerst in hotel Borg bij onze vrienden van de Supportersclub de kaartjes zijn wezen halen en een kleine versnapering bij cafe Paris of the English Pub werd gang gezet richting supporterswedstrijd. 's Ochtends, of eigenlijk begin van de middag werd, aan de rand van het lokale vliegveld van Reykjavik, deze traditionele supporterswedstrijd gehouden. Althans, van een traditie is nu toch wel zo'n beetje sprake. De wedstrijd werd op het laatste moment nog van locatie veranderd omdat de IJslanders niet om twaalf uur van het veld gebruik konden maken. Alternatief was dan half drie, en dat zou betekenen dat het ‘legioen' niet het feestje in de binnenstad kon meemaken. Dus werd er een ander veld gezocht en gevonden zoals gezegd pal naast de landings- en startbanen. Op kunstgras nog wel. Nederland, onder de bezielende leiding van Bartje, was compleet, maar de IJslanders leken toch wat meer ingespeeld. Met een vrij regelmatige 6-0 werden onze mannen naar huis gestuurd, maar dat mocht de pret verder niet drukken. De supporters langs de lijn, meest Nederlanders, hebben lekker in het stralend zonnetje (zit je op IJsland !) zittend, liggend en staand de verrichtingen kunnen aanschouwen, gecombineerd met soms vlijmscherpe analyses en “opbouwende” kritiek richting spelers.
De leiding van de wedstrijd was in handen van ons aller Sjoerd, waar een groot talent op dit gebied aan verloren is gegaan. Niet vergeten te melden was de wijze waarop de IJslanders voor de wedstrijd het volkslied lieten vertolken. Een driemans orkestje speelde een versie van het Wilhelmus, zoals ik ‘m eigenlijk nog nooit gehoord had (volgens mij lag de muziek ondersteboven ?) maar langzaam was het wel en de supporters overzongen het geheel, zodat het niemand echt opviel. Na afloop toog een ieder richting stad waar het oranjefeestje inderdaad al aardig op gang was gekomen, mede door dat bijzondere maar o zo welkome zonnetje.

Op de zaterdagmiddag dus verzamelden een, voor dergelijke bestemmingen, ongelooflijke hoeveelheid Oranjesupporters, zo'n duizend man/vrouw, in de omgeving van hotel Borg (het kaartjesophaalpunt van ons aller Supportersclub). Cafe Paris (toevalligerwijs ook de naam van het verzamelpunt in de vorige uitklus in Tunis, toen met iéts minder mensen overigens) en the Englih Pub waren het centrum. Het weer werkte grandioos mee, zelden zullen IJslanders zó vroeg al in het zonnetje hebben gezeten en de hele straat kleurde in no time oranje, rood, wit en blauw.

Omdat de wedstrijd om kwart voor zeven plaatselijke tijd begon werd vroeger dan gebruikelijk de gang naar het stadion ingezet. Op een stief uurtje lopen lag het stadion. Daar bleek de controle aan de poort dusdanig dat men er het volste vertrouwen in had dat we met z'n allen waren gekomen voor een leuk voetbalfeestje waarbij wij, dat idee hadden we nu eenmaal, op het eind aan het spreekwoordelijk langste eind gingen trekken. Dat heet geen arrogantie, dat heet scorebord (in dit geval FIFA-ranking) journalistiek. Hunnie staan 92 e , wij (sinds kort) 2 e . Dús !

IJsland, de crisis

Het is niemand ontgaan. Icesave is een soort begrip geworden voor alles wat er op financieel gebied mis heeft kunnen gaan in deze tijden van economische ellende. Veel Nederlanders die, om maar een paar tienden van procenten meer rente te krijgen over hun extra geld, overstapten naar de IJslandse bank.
Wat daarbij niet uit het oog moet worden verloren is de ellende die het onder de IJslanders zélf teweeg heeft gebracht. De volledige basis onder de economie van het eiland werd in één keer weggeslagen en veel, heel veel IJslanders kwamen in grote financiële problemen. En zij hebben geen Bos (Bosson ?) die hun vermogen garandeert. Dat wij dan gaan lopen bedelen bij terrassen en teksten verspreiden over “we komen ons geld halen” vind ik eigenlijk niet kunnen. Ja, ook “wij” (wie dan?) Nederlanders hebben daar verliezen geleden, maar die staan niet in verhouding met de ellende bij hen, IJslanders, zelf. Effe nadenken de volgende keer dus. De échte zondaars zitten m.i. nog een oceaantje verder….

IJsland, het voetbal

Voetballen tegen IJsland was, als je de eerste helft in herinnering terughaalt, nog nooit zo makkelijk, althans zo leek het. Een superieur Oranje speelde IJsland moeiteloos van de mat en liet de eilandbewoners alle kanten van het veld zien. Té weinig doelpunten gaven het krachtsverschil aan tussen beide teams. Aan de hand van Rafael van der Vaart voor de creativiteit en Nigel de Jong als moderne stofzuiger en gatenvuller was Nederland een genot om naar te kijken. Direct na thuiskomst hoorde ik de analyse van Jan van Halst, bij RTL4 waarbij hij een raak punt maakte: de reden dat IJsland de mogelijkheid kreeg min of meer terug in de wedstrijd te komen was het veel lagere tempo waarin Oranje de tweede helft inging. Daardoor kreeg IJsland de kans meer (stevige) overtredingen te maken en het spel van Oranje te ontregelen. En dan vallen ook wat mogelijkheden IJsland ten deel waaruit, gelukkig laat in de wedstrijd, de 1-2 valt.

Voor rust dus doelpunten van uitblinker Nigel de Jong en een schuiver van Marc van Bommel. Vervolgens verzuimde Nederland door te gaan met scoren, want het had makkelijk 5-0 of meer kunnen worden gezien het krachtsverschil. Zoals zo vaak zijn dan trouwens de gemiste kansen véél mooier dan de eigenlijke doelpunten. Maar dergelijke combinaties tot in de “box” geven de Oranjesupporter wel moed.voor de (nabije) toekomst waarbij gewerkt kan worden aan automatismen en elkaar beter aanvoelen. En dan kan je nog, met een dosis geluk en vorm van de dag, een eind komen.

IJsland verdiende de gelijkmaker niet. Een af en toe veel te hard spelende ploeg, onder aanvoering van de nummers 7 en 8 (Huppeldepupson en Nogzoéénson) werd soms té weinig bestraft door de té Engels fluitende Engelsman Dean. En z'n grensrechter stond af en toe wel heel nadrukkelijk tegen de zon in te staren waardoor regelrechte ellebogen werden weggewuifd (weggewoven?).

Klein minpuntje bij deze verder prima pot voetbal was het wat plichtmatige bedanken van de supporters. Je bent voetballer, als het goed is niet alleen voor je brood, en je bereikt een eindronde van een wereldkampioenschap, toch een hoogtepunt in een voetbalcarrière (wel in die van een supporter). Wel, de vreugde spátte werkelijk van de spelers af. Niet dus. Bij thuiskomst zag ik dat in de kleedkamer wel uitbundig werd gefeest, dus waarschijnlijk realiseerde ze zich het daar pas……..

We gaan (2)

Met 18 punten uit zes wedstrijden plaatst Oranje zich schijnbaar moeiteloos voor het WK 2010 in Zuid-Afrika. “Een veel te makkelijke poule” hoor ik om me heen, maar dan nog moeten “we” het nog wel even doen. En hoe vaak hebben wij, bijvoorbeeld, onze oosterburen niet verguisd, omdat ze weer in een “makkie” van een poule zaten ? En trouwens, ook in moeilijkere poules hebben we toch in 1990, 1994, 1998 en 2006 de eindronde meegedaan. Héb je het een keertje wat makkelijker, is het weer niet goed !

Verder nog wat meegemaakt ?

Een meer waarin allerlei prachtig gevormde ijsbergen en schotsen ronddrijven die, met behulp van overvloedig zonlicht de mooiste plaatjes geven, inspireerde ons aller Bartje tot het doen van een heus aanzoek. Joyce (zij mag Henk zeggen) was - zo meldt de overlevering - overdonderd en onder de indruk en sprak de memorabele - en in dit soort situaties met enige hoopvolle blikken van manzijde gewenste - teksten “ja”, waardoor behalve een mooie plaatsing voor de eindronde in Zuid-Afrika ook een eigenlijk nóg mooier moment deze vakantie tot een waar hoogtepunt maakte.
Als er twee mensen zijn die ik wat dat betreft dit en alle goeds toewens dan zijn het Henk en Joyce wel. Nou ja, en Dave en Karin natuurlijk enne… ennne… wat er allemaal nog niet in het vat zit….. ? Alle vier, maar met name déze reis Joyce en Bartje: namens ongetwijfeld velen : van harte !

Commentaar van Bartje: en hier was het dan..:

Een aantal van ons (waaronder twee Koningen), niet veel geef ik toe (ik zelf ook niet), hebben op een schommelig boottochtje, op de valreep het genoegen gehad oog in oog te staan met een aantal walvissen. Wat zij van deze ervaring vonden hebben we in geuren en kleuren vernomen en middels foto's ook kunnen zien. Wat de Willy's er zélf van vonden is niet duidelijk. De kans dat een aantal terug het reservaat in zullen springen, óver het dammetje heen, is niet uit te sluiten.
Sommigen telden overigens een lieve duit neer voor een gedenkwaardige ontmoeting, die vervolgens uitbleef maar, zo meldde ze zelf, kregen vervolgens op de veerboot van Ameland wél de brede walvisruggen in beeld ! Het moet niet al te gek worden, zou je denken. Vikingbier en Brennivín , een gevaarlijke combinatie.
Maar wel leuk dat het gebeurd is.

Iets anders. Op het vliegveld na afloop, op weg naar huis, is nog nagedacht over het zo makkelijk mogelijk reizen naar Australië, onze mogelijke tegenstander in oktober. Als gevolg van een chronisch tekort aan vrije dagen kwamen Dave en Jos tot de conclusie dat het met zo'n 12 uur overblijven in Sydney of Melbourne te doen moét zijn. Op handbagage, dat scheelt weer tijd. De eventuele supporterswedstrijd die overdag in Sydney of Melbourne kan worden gespeeld geeft nog wél wat hoofdbrekens omdat het aantal kandidaten om uit te kiezen waarschijnlijk wat lager ligt dan nu in Reykjavik. De kans dat Jan de Raadt zijn debuut gaat maken in het ‘andere' Oranje (nee, niet Volendam) komt steeds dichterbij. We houden u op de hoogte.

Woensdag wacht (was) de feestwedstrijd, annex oefenpot tegen de Noren. Was álles maar zo makkelijk. Daarna nog een keertje oefenen tegen Schotland en dan dus naar…… om wellicht het kangeroe-dippen daar nieuw leven in te blazen.

We gaan u zien !!!! was getekend,

Edwin