Australië - Nederland

Vriendschappelijk, nul-nul

Sidney, 10-10-2009
Sidney Football Stadium

Oranjefans goes Down Under…..

Over Socceroos, kangeroes, onze Pim en…. Wie was er niet, maar toch weer wel ?

Toen de eerste berichten / geruchten doorsijpelden dat we in oktober tegen Australië gingen voetballen, ín Australië zelf, was voor ons wel duidelijk dat we er heen gingen. “Gekkenwerk”, “veel te ver weg” en “commerciële trip” maakten niet echt indruk: Nederland speelt in Sydney en dus zijn we daar bij. Met in gedachten de trip naar Zuid-Korea en Thailand weet je dat dergelijke reizen uniek zijn.

In totaal waren er uiteindelijk zo'n 20 man en vrouw uit Nederland die de trip als supporter maakten. Elk met z'n eigen parcours, lengte en bestemmingen er omheen. Allen met één gezamenlijke doel: Australië – Nederland, 10 oktober 2009, Sydney Football Stadium.

De dagen voor de wedstrijd kwam iedereen in Sydney aan. De wereldstad in het uiterste zuidoosten van Australië, beroemd om zijn Opera House, Harbourbridge, backpackerscultuur en Olympische Spelen (“the best Games ever”). Toch had ik daar veel hogere verwachtingen bij dan dat ze uiteindelijk uitkwamen. Natuurlijk, het is een hele grote stad met heel veel mooie plekken. Maar, we reisden er later naar toe, een stad als Melbourne heeft véél meer indruk gemaakt door z'n sportbeleving, vrije en prachtige architectuur, historische gebouwen en meer eigen inwoners. Als we dus nóg een keertje naar Australië gaan dan toch maar naar Melbourne.

Ondanks alles blijft het elke keer weer een geweldige ervaring om met een klein groepje gelijkgestemden ergens op deze aardkloot op een plek af te spreken en elkaar daar dan ook te ontmoeten. Voor nota bene een potje vriendschappelijk voetbal, waar niks op het spel staat, hooguit wat prestige.

Doordat wij, en nog enkelen, redelijk op tijd al in Sydney waren, was het voor ons mogelijk een redelijk uniek moment mee te maken in de voorbereiding van Oranje op een interland. Sedert Van Gaal en verfijnd door Van Basten waren trainingen van Nederland voorafgaand aan een interland in den vreemde, hoe vriendschappelijk ook, alleen toegankelijk voor de pers. Supporters waren, eigenlijk, niet welkom. Alsof zij de voorbereiding op zo'n trainingsavond in de war konden schoppen. Nee, geen toegang !

Maar we mochten dus de training van Oranje weer eens meemaken. Later zelfs nóg een keer, wat een overdaad zeg! Op deze woensdagavond was de training op de Sydney Showground, nabij het imposante ANZ-stadion. Allen gelegen in Olympic Park. Acht van de diehards hadden het baseball stadion gevonden, de overige aanwezigen waren voormalige Hollanders (“I'm from Holland you know?”) en stagejongens en -meisjes die, met “Bazel” nog op het netvlies, voor de gezelligheid kwamen en ouderwets niks wisten over wat er voor ze liep. Dirk Kuijt lukte nog wel, maar met Engelaar en Elia werd het al lastiger. Cooky van Voorn ? kansloos…. We noemen ze (ik tenminste wel) voortaan Bazelpubliek. Leuk voor de gezelligheid maar als je ze naar Pescara vraagt zien ze toch echt het spreekwoordelijke water branden.

Voorafgaand liepen enkele cameraploegen rond op zoek naar verhaaltjes en zo ontstond ook het diepte-interview van KNVB.tv met Marcel (uut Grunn) waarbij hij op de vraag “wat gaat het worden zaterdag ?” antwoordde met “Gelijkspel, dat is voor iedereen beter”. Zit je zo'n twintig uur in een vliegmachien, in hun geval via Londen, Kuala Lumpur hier naartoe gekomen, voorspel je een gelijkspel ! Winnen ! Winnen, daar komen we voor ! ...... de latere uitkomst van z'n voorspelling laat me echter weer diep buigen voor zoveel kennis van zaken.

Alledrie (2x NL, 1 x Aus) de trainingen stonden overigens in het teken van regen. Heel veel regen. Sydney (en eigenlijk heel Australië) had te maken met veel klimaatveranderingen (what else is new ?) en kreeg in een paar dagen veel water te verwerken. Ook genoeg zon hoor, maar de mannen van Bert en Pim waren goed voorbereid op de latere wedstrijd waar óók nog wat hemelwater vloeide.

Tussen de woensdag en de vrijdag werd Sydney door een ieder bekeken. Wij bezochten samen met Jurgen o.a. een concert in het Opera House, Ico en Marcel beklommen de Harbour Bridge. De volgende buiging is dan ook voor zowel Marcel (alweer ?) als Ico. Beiden voltooiden, in het bijzijn van Klaas Jan Huntelaar en nog wat KNVB-begeleiding, het huzarenstukje van het beklimmen van de Harbourbridge. En dan bedoel ik via de boog natuurlijk en niet met de bus over de rijbaan. Terwijl de wind, wij voelden dat rustig in het zonnetje zittend, drankje erbij, uitzicht op de brug, het Opera House en de skyline van Sydney (ach, het is zwaar), die wind was behoorlijk stevig en dan toch naar boven. Petje af dus enne….. mooie plaatjes.

De training van de Australische ploeg. Een warme douche, in dit verband, was wel het optreden van de bondscoach van de Aussies, Socceroos zo u wilt, ons aller Pim Verbeek. Voorafgaand aan de reis heb ik met hem gemaild en in één van die mails nodigde hij ons uit (nou ja, eigenlijk had ik ons uitgenodigd, maar hij vond het prima) op één van hun trainingen, in het stadion dag voor de wedstrijd, voor een soort miet & griet (da's Engels). Die training was eigenlijk ook alleen bestemd voor de pers (“maar ja, ik heb toch niks te verbergen”), maar als we nou problemen zouden hebben met binnenkomen dan moest ik ‘m maar even bellen, sms-en of mailen dan regelde hij wel dat we naar binnen konden. Kijk, daar wordt je als supporter nou vrolijk van. Gaan we vaker proberen. Kijken of volgende maand de Italiaanse bondscoach Lippi ook aan zoiets wil meewerken…… ik vrees…..

Op de training dus een ontmoeting met Pim Verbeek. “Ik kom zo bij jullie” riep hij toen hij met de selectie vanuit de spelersbus het veld betrad en ons - braaf aan de zijlijn – zag staan in ons oranje kloffie. Even later kwam hij inderdaad uit de groep gelopen naar ons toe voor een praatje, een (vanzelfsprekend) fotootje en nog een handtekening (binnenkort bij Geurt op e-bay). Een mooi gebaar van iemand die toch, gezien de stroeve start van Australië in de Asia Cup, wel wat anders aan zijn hoofd heeft. Leuk voor hem om dan met wat landgenoten te kunnen kletsen. Grappig was dat we Verbeek op de middag voor de wedstrijd nóg een keer ontmoette en wel in de binnenstad waar hij samen met assistent Henk Duut wandelde. Hij kwam toen zélf op ons af en we hebben wat gepraat over onze indruk van Sydney en de wedstrijd van vanavond.

(Noot: overigens kan onze eigen bondscoach sinds zijn optreden in Margraten, óók niet meer echt stuk)

De training aansluitend aan die van Australië van Nederland was, de tamtam had in Sydney de ronde gedaan (en wij hadden mooi op tijd een sms-je uit Kortenhoef gehad), openbaar dus liep het stadion, als ware het de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf vol met opnieuw heel veel Nederlanders en zij die het geweest zijn, en zo werd in de stromende regen gekeken naar “onze helden”. Wij, als vaste kern, zijn maar heel even gebleven. Zo'n training de dag voor de wedstrijd stelt tóch niet zoveel voor, je zit een beetje tussen het gewone volk en zulk lekker weer was het nou ook weer niet, dus die hoeven we eigenlijk niet zo nodig te zien…….. gna, gna, gna.

De dagen voor de wedstrijd. Ons mini-legioen had als verzamelpunt een pub met de welluidende naam The Three Monkeys uitgekozen. Op de gevel prijkten drie aapjes die het alom bekende “horen-zien-zwijgen” uitbeeldden. (Hoeveel bier moet ik halen ? – Waar is de bar ? – Mond dicht en consumeren !): Hahn, Victoria Beer (Viebie) en Fosters waren de Aussie bieren, maar ook de rode Australische wijn ging regelmatig over de bar. Onderaan de trap in de drie verdiepingenkroeg was de populairste zitplek. Zó lekker dichtbij de toiletten…. ja, ja.

Bij een warme douche, ik gaf hem eerder aan Pim Verbeek, hoort ook, helaas, de onontkoombare koude douche. Zijn we in de diverse buitenlanden toch gewend aan enige respectvolle ontvangst als we, ver van huis, onze wedstrijdkaarten komen ophalen, hetzij bij de SCO dan wel de KNVB, deze keer was dat toch onthutsend anders. Ben je met een enorme (?) groep van zo'n 20 supporters letterlijk naar de andere kant van de wereld gereisd om jouw favorieten in een vriendschappelijk potje voetbal te komen aanmoedigen, kan je je ticket ophalen bij de receptiemedewerker van het KNVB-hotel met vertoon van een legitimatie en SCO-brief. Iéts meer respect hadden we wel op prijs gesteld. Een slechte beurt, die we niet gewend zijn. Is er wat veranderd of zo ?

De wedstrijddag, 10 oktober 2009, dus verzamelen bij het KNVB-hotel. Aan de “ontvangst” maak ik verder geen woorden meer vuil, dat is “voor verbetering vatbaar”….. (Dat beloofd wat in Pescara !). De zon scheen 's ochtends rijkelijk dus kon Jurgens (goede) plan voor een groepsfoto bij één van Sydney's eyecatchers (ja, je verrijkt je taal wat op zo'n reis !) prima doorgang vinden. Dus toog het gehele gezelschap richting Opera House en Harbour Bridge die als achtergrond moesten fungeren. De prachtigste foto's werden geschoten. En we konden als groep gewoon spontaan naar mensen zwaaien (of niet) zonder dat we het gevoel hadden ergens voor te worden ‘gebruikt'…… Het nabijgelegen spelershotel werd omzichtig gemeden. We wilden niet het dagritme van onze jongens in de war brengen. Alhoewel ik me altijd afvraag of er achter die gordijntjes niet tenminste een paar jongens zitten die graag bij de groepsfoto hadden aangesloten ? Bij de fotosessie dook trouwens ineens nóg iemand op van de vaste hap, waarvan wij toch dachten dat ze thuis was gebleven. De foto's geven echter het bewijs: ze was erbij !

Ruim op tijd, u bent het van ons gewend, melden we ons bij het stadion om naar de wedstrijd te gaan. Het spandoek moest worden opgehangen en dat vergt in een ‘met spandoek onbekend land' enige voorbereiding. De Australische bond had ons overigens twee geweldig aardige medewerkers ‘toegewezen' die eigenlijk, zo zeiden ze het ook, ervoor moesten zorgen dat we een “great time” zouden hebben en waarop we ten alle tijden konden terugvallen als er iets was. Hartstikke handig en heel leuk ook. Dus: Thank you, Matt en …… (haar naam is me even ontschoten, sorry. Charmante verschijning) We did have a great time !

Bij het ophangen van het spandoek nog even ontmoeting gehad met Viktor Sikora (6 interland toch nog). Hij voetbalt tegenwoordig voor Perth Glory en had net de avond ervoor in de competitie gescoord, de winnende. Ook nog ‘gesproken' met Harry Vermeegen (“Jullie willen natuurlijk met mij op de foto?”…. ? Is dat zo ?, nou vooruit dan maar.).

De wedstrijd. Het is het hoofddoel, dus moeten we het er tóch ook over hebben. Het begon, is vaker zo, met 0-0 en dat is het ook gebleven. Oranje speelde voor de rust, vond ik, een beetje onder zijn huidig mogelijke niveau en herstelde dat na de rust prima. Australië moest het puur van zijn inzet hebben en werd af en toe optisch gezien een beetje weggetikt. Maar aan beide kanten leidde dit niet tot doelpunten. De vele duizenden ‘Nederlanders' door het hele stadion vertegenwoordigd en zichtbaar middels het oranje vonden het allemaal prima verder. Ze vonden het mooi dat Australië Oranje op 0-0 had gehouden. Qua spelbeleving had ik af en toe wel het gevoel dat ze het niet allemáál snapte. Er werd geklapt op de raarste momenten, maar wel heel erg enthousiast.

Al dat enthousiasme heeft niet kunnen voorkomen dat na afloop ons spandoek én dat van Stadskanaal waren gejat. Door Aussie-Nederlanders, dat kan bijna niet anders, die het wellicht als een souvenir zagen. Die van ons hadden we gelukkig vrij snel weer terug. Het spandoek van Marcel leek van de aardbodem verdwenen. Toch wel wat balend verlieten we ‘ons' vak daarom. (de actualiteit leert dat ergens in Australië iemand wroeging heeft gekregen om zoveel onrecht (…) en Marcel heeft het dundoek inmiddels via de post (het kan niet veel gekker worden !) heeft teruggekregen vanuit Brisbane. Ja, kijkt u de landkaart er nog maar eens op terug ! Eind goed, all's good.

Australië-uit, ik zal het er bij de thuisblijvers niet ál teveel inwrijven, was weer een juweeltje in de lange rij buitenlandse reisjes. Wij hebben daarna nog een tweetal weken door prachtig Australië gereisd en veel, mooie dingen gezien. Anderen trokken snel huiswaarts. Logisch, de verlofkaart is onverbiddelijk. Het is in ieder geval voor ons weer een voorrecht geweest dit mee te maken en kijken uit naar de volgende ontmoeting ‘in den vreemde'. We hopen u allen daar weer te mogen treffen, want zonder jullie is de groep toch niet compleet.

Op naar Pescara ! We hebben er weer zin in !

was getekend, Edwin.