Wit Rusland - Nederland

EK 2008 kwakificatie, 2-1

Minsk, 21 november 2007
Dynamo Stadion
(Foto's Dave & Karin)

Minsk-uit…… mooi dat het nergens om ging.

Oh Nikita you WILL never know……..

In het gezelschap van de afdelingen Renkum, Zürich, Heemskerk en Stadskanaal van de Oranjefans werd deze reis afgeweken van het standaard rechtstreekse vliegen op de hoofdstad van Belarus (Wit-Rusland whatever) Minsk. Vanaf Schiphol (en anderen Brussel) werd - ietwat krap maar ach het vliegtuig was halfvol – eerst twee dagen de binnenstad (met zijn vele, vele kerken, gezellige kroegjes en restaurantjes) van Vilnius in Litouwen bezocht. Een land dat we in de nabije toekomst hoop ik ook een keer mogen loten. Aardige mensen (die niet begrepen waarom we in het oranje waren), mooie stad en (awel ge zijt ‘Ollanders…) goedkoop.

Vanuit Vilnius werd per (Eurolines) bus dinsdag koers gezet naar Minsk. De grensovergang werd, in tegenstelling tot de beroemde / beruchte reis van “De bus” in 2003, in iets meer dan een uur ‘geslecht'. En daar zit zélfs nog een bijna-gearresteerde Wil in die valselijk beschuldigd wordt van het fotograferen van het achterwerk van een soort Nikita (die van Elton hé) die onze paspoorten controleert. “You are not allowed to enter the Republic of Belarus” hakte er even aardig in, maar twee uniformen verder werd hij hartelijk welkom geheten in diezelfde republiek. Maar geschrokken was “onze Will” wel !

Wit-Rusland was, Litouwen trouwens ook, bedekt met een dun laagje sneeuw, wat het geheel toch een aardig kerstachtig wintergevoel gaf. Buiten Minsk was af en toe nog wat sporen van vervlogen tijden (beeld van Lenin) te zien en was wel duidelijk, tijdens een pitsstop, dat we ze niet zouden gaan verstaan. Spazieba is dan nog wel op te brengen (is overigens in het Litouws Atsjoe, wat makkelijk te onthouden is, alhoewel je er constant “Gezondheid !” achteraan wil zeggen) maar verder wordt er niet bijster buiten de deur gesproken. Of misschien spreken wij wel te weinig (Wit-) Russisch ? Als er een M op de deur staat weet ik inmiddels dat dat het herentoilet is. Basiskennis Russisch, les 3.

Toen de bus de buitenwijken van Minsk binnenreedt was duidelijk dat er, sinds ons vorige bezoek, opnieuw stevig aan de spreekwoordelijke weg was getimmerd. Flats waren opgeleukt met frisse kleuren en gebouwen in ‘oude' luister opgeknapt. In het centrum was een splinternieuw treinstation neergezet met daar tegenover bijna majestueuze gebouwen aan een breed opgezette laan waar straks ook nog eens grote bomen de zaak ‘warmer' maken. Over de weg een mega aankondiging van de wedstrijd van a.s. woensdag. We besluiten dat we ‘m té groot vinden om mee te nemen in onze bagage.
Het mag dan een dictatuur zijn, en dat is het nog zeker, er wordt wel geld gestoken in “uiterlijk vertoon”. Praten over politiek is nog steeds uit den boze, maar (zeker in Minsk) gebúkt gaan mensen er – zo lijkt het – niet overdreven onder.

In Minsk werd ingechecked in hotel Yubileiny. Een hotel waar ze veel geld gestoken hadden in de entree, de hal en de uniformen van de welkomsportieren (is dat Nederlands ?), maar waar nog maar een deel van de kamers was gerenoveerd. En wij hadden de twijfelachtige eer in het nog “authentieke” deel te mogen slapen. Geen gordijnen, korte bedden en een douche-wc waar je je deodorant en tandenborstel rechtop naar binnen moest brengen omdat hij horizontaal klem raakte tussen de muren. Voordeel: je kan ook niet vallen in de douche…. geen plek voor.
Van de vorige keer wist ik nog dat je eerst even het warme water moest controleren, maar dat was deze keer wél doorzichtig, dus “we” gaan vooruit.
Het ontbijt is overigens prima (basic, maar goed) dus we moeten ook niet zo West-Europees zeuren. Het hotel, zo is al snel duidelijk, zit helemaal vol met Nederlanders.

In het centrum wordt een café gevonden (en dat viel lang niet mee, zijn meest restaurants) waar het makkelijk verzamelen is en waar vandaan je ook de diverse hotels redelijk eenvoudig kunt bereiken. Je moet af en toe wel over de betaalde liefde verschaffers (typisch Oost-Europees verschijnsel toch ?) heen stappen, maar dat mag de pret niet drukken.

Op wedstrijddag de kaartjes ophalen bij onze eigen Supporters Club. Hotel Minsk was het adres waar we uit handen van Lloyd onze felbegeerde toegangsbewijzen mochten ontvangen. Meteen een ontmoetingsplek om ook de andere getrouwen weer de hand te schudden en de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
Vervolgens een hapje eten en ons vervolgens (qua kleding) voor te bereiden op de naderende kou tijdens de wedstrijd in het stadion.

Als je de wedstrijd in Minsk de revue laat passeren is het enige dat écht blijft hangen het moment op de zaterdag ervoor als die Luxemburgse spits zich doodschrikt van de kans die hij krijgt om op 1-1 te komen. Met een katachtige reactie slaat de al op de grond liggende Van der Sar de bal nog weg.
Doet ‘ie dat niet dan zou de reis naar Minsk, voor Belarus – Nederland, opeens een enorme lading hebben gekregen. En als ik dan achteraf zie hoe de Wit-Russen voetbalde (of hoe Nederland dat eigenlijk niet deed) dan mogen we, en dat is niet voor het eerst, onze eerste doelman wederom dankbaar zijn. Want dan had het allemaal opeens zo maar voorbij kunnen zijn…. Maar ja, sprak de positivo, dat is óók voetbal. En als het inderdaad 1-1 was geworden in Rotterdam waren ook Van der Sar, van Nistelrooij en Seedorf gewoon meegegaan dus……. niet vergelijkbaar.

En zo werd de wedstrijd in en tegen Wit-Rusland er één die ook op papier had kunnen worden afgedaan. Wel of geen groepshoofd, ach wat maakt het allemaal uit. Ik had zelf een voorkeur voor tweede in de poule en, zo leek het bijna, het elftal dacht daar net zo over. De tevoren gebezigde “we gaan er vol voor” heb ik eerlijk gezegd niet terug gezien op het veld. De veel meer gepassioneerde tegenstander wilde nog wel even lekker aan de bak en boodt het dappere publiek (het was koud, mistig, nat en waarschijnlijk prijzig) waar voor hun geld.
Nederland leek een en ander wat plichtmatig te willen uitspelen, teveel vertrouwend op hun individuele klasse. Die kwam er ook af en toe wel uit door met name Van der Vaart en later ook Babel, maar het ‘heilige moeten' was er simpelweg niet.
Het nieuwe ‘nassau-‘ blauwe uit-shirt (ik weet nog steeds niet of ik ‘m mooi vind, want door de mist kon ik ‘m nauwelijks beoordelen) deed flets aan op het ook soms lastig zichtbare veld, want als de wind weer wat ging liggen probeerde de mist ons vanaf de tribune weer te verrassen.

Een (terechte) 2-1 nederlaag met na afloop een opzichtig bedankend Oranje. Het lullige aan die hele “ze-bedanken-ons-niet-na-afloop”- discussie is dat ze het nu natuurlijk nooit meer goed kunnen doen. Komen ze wel dan zegt een deel van het publiek “ja, ze moeten” blijven ze weg dan zegt een ander deel “ze leren het nooit”.
Ik maak me er niet druk meer om. Als ze willen komen bedanken, wij hadden het óók koud, dan waardeer ik dat. Klaar.

Na de wedstrijd verzamelde iedereen weer en werd de kwalificatie gevierd. Met een lekkere fles wodka erbij en een fantastische pot voetbal Engeland-Kroatië op de buis die de aanwezige Russen tot grote blijdschap bracht, werd teruggekeken op een tóch weer memorabel kwalificatietoernooi met mooie momenten.

Van Basten had het zichzelf een stuk makkelijker gemaakt als hij tevoren niet had aangekondigd voor aantrekkelijk aanvallend voetbal te gaan. Met (slechts) twee nederlagen waarvan de laatste al in geplaatste toestand is Nederland opnieuw voor een eindronde gekwalificeerd. Het resultaat is daarbij heilig geweest. Natuurlijk verwacht en wil iedereen graag een lekkere pot voetbal zien maar als het dan niet lukt dan moeten we (helaas soms, ik ben ook vóetballiefhebber) toch maar tevreden zijn met het resultaat.
We zijn er weer bij komende zomer en het land zal, slechte kwalificatie of niet, weer euforisch en hooggespannen naar dit toernooi toeleven. Met allerlei mensen die “het altijd wel gezegd hebben” .
Ook die ene kerel die “altijd meegaat en ons eigenlijk niet kende” maar welke interland dat nou geweest is in St. Petersburg……. ?

De terugreis via nog twee daagjes Vilnius was ook weer hartstikke gezellig. Dank daarvoor aan alle medereizigers.

Op naar 1 januari 2008 nu. Een behoorlijk gezelschap, zo lijkt het, trekt deze dag naar Haarlem om onze “vergane glorie” te zien aantreden tegen de Koninklijke. Ik denk dat Jaap Stam er nog niet bij zal zijn…….

Gegroet !
Edwin