Koninklijke HFC - Oud Oranje

1 januari 2003, Haarlem, 5-2

Nat en koud, koud en nat. Gadverdarrie, je moet soms wel wat voor je eeuwige liefde over hebben hoor..
Na een nachtje met erg weinig slaap togen Patrick, Napoleon en ik van Breda naar Haarlem voor onze nieuwe traditie:
Het jaar gebinnen met voetbal! En zoals al jaren trad Oud Oranje aan in een regenachtige omgeving tegen de Koninklijke H.F.C., waar de aflevering ervoor nog overduidelijk werd gewonnen. Maar goed, enigszins aan de late kant kwamen wij aan bij het sportpark van de oudste voetbalclub van Nederland, aan de Spanjaardslaan in Haarlem. Alwaar direct Muts Harm, de Prinsen en Nicole ons op stonden te wachten, gewapend met een doorweekte plu. De wedstrijd was al enige minuten geleden begonnen, en als ik me niet vergis stond het bij binnenkomst al 1-1. Mmm, een pot voetbal waar je wellicht nog een beetje warm van wordt, dacht ik. Nou, ik niet dus!

Voor mij waren de enige warme momenten die middag de rust, en na de wedstrijd in de kantine, en tijdens de wedstrijd onder het genot van een kom ertesoep (zo schrijft mijn moeder het, dus zo hoort het) onder het afdakje. Want oh oh oh wat regende het, en wat was die regen koud.. zeker als je een erg kort nachtje achter de rug hebt.

Maar ach, de wedstrijd zelf was heel aardig:
Johnny Bosman opende na een prachtige voorzet van Tahamata de score, vlak na de aftrap. Maar al snel werd het dus gelijk, Dennis Husers scoorde de 1-1, en nog steeds in de eerste helft ook de 2-1 en de 3-1, een glaszuiver hattrick dus. Enige hulp kreeg hij daarbij van doelman Menzo, die net als mijn persoontje het ook niet warm had; de bewegingen waren toch wat minder..

In de tweede helft had Oranje een prima mogelijkheid om gelijk te komen: 2 maal een strafschop (allebei natuuuurlijk volledig terecht gegeven), dus 2 maal Tahamata die kon aanleggen. Maar ja, Ollanders en pingels he. Dus werd het slechts 3-2 in plaats van 3-3, keeper Tom van Schaik keerde de 2e strafschop. En weg was de moraal, een invalbeurt van supersub Houtman mocht niet helpen. De Haarlemmers liepen verder uit naar 5-2 door treffers van Remco Ronday en Michel Abrahams.

Dus, nog even snel de tijd voor een fototje met een van de doorweekte doelpuntenmakers,

en de weg naar de kantine was vrij! En daar zou het volgens goed gebruik nog lang onrustig blijven, mede onder aanvoering van enkele heren van de KHFC. Onder het genot van vele gele rakkers en een emmertje of wat ertesoep keuvelden wij heerlijk de rest van de middag door, onder andere met Tonnie en Rene, en nog enkele ander prominente Oranjefans. Afspraken gemaakt voor een zomers potje voetbal tegen een eftal van de KHFC, tegen ons, Oranjefans. Oftewel: kunt u een potje trappen, geeft u zich bij mij op! We gaan nog contact leggen over het hoe en wanneer.

En toen ging bij mij het lampje uit... Wat weer bijzonder jammer was, aangezien er weer een heerlijk maaltijdje stond te wachten in De Torenvalk. Dus ziek, zwak en misselijk sjoude ondergetekende richting de bushalte, alwaar ie rillend in de bus zich afvroeg hoe zijn maatjes op dat moment heerlijk aan het diner zaten. Ach ja, je kunt niet alles hebben.

Tot volgend jaar!

Was getekend, getikt en verkleumd,

Bartje