Opnieuw naar Salvador - het jongensboek deel 2

Op het beginnend moment van schrijven staan we vast voor Vitoria da Conquista. Muurvast. File, wegwerkaamheden. Als ik u voor het eind van de file nog spreek, dan zal ik u vertellen hoe lang het geduurd heeft. We staan nu 3 kwartiertjes stil..

Want wij zijn hier voor de titel!

Afijn, ik sprak u de vorige maal voor Salvador, en dat wordt wederom voor Salvador. Tijd om u bij te praten wat er allemaal na die prachtige 1-5 gebeurde.
Een euforische rit naar Sao Paulo! Dat is wat wij in gedachten hadden. Dat lukte bijna 1400 km dan ook prima hoor. Na die wedstrijd juichtte heel Brazilië ons toe. Geweldig! Allemaal lachende gezichten, waarbij regelmatig bij de ene hand 1 vinger en bij de andere hand 5 vingers in de lucht gingen. Triomftocht! En dat langs de meest prachtige bergketens, jungles, moerassen, cactussen en vergezichten. Eten en slapen op de grens van de staten Bahia en Minas Gerais, onder het genot van grote bonken rundvlees met vetrand, zelfgestookte rum en een heleboel lol met de eigenaar, aan wie we graag beloofden nog eens terug te komen. We zouden vast.. ho.. wacht.. we rijden! 5 kwartier, valt mee... We zouden vast en zeker eerste in de poule gaan worden nu, dus een rit tussen Sao Paulo en Fortaleza lonkt. En weer terug, via Salvador. 2 keer daar slapen nog?

Hoe anders liep het. Een ware bergetappe richting Belo Horionte, en net toen we rond 8 uur een motel hadden gevonden (het befaamde Astra afwerkmotel bij Betim) brak er iets.. een steekas. Knap. Boem. Ho. Stil. Gelukkig stopte er iemand (die vast niet onderweg was naar het motel ;-) ) die wist te vertellen dat we zo snel mogelijk weg moesten. Want we stonden kennelijk naast een van de gevaarlijkste Favela's in town.. Ow.. En hij wist ook wel een takelwagen en een goede garage. Tsja. Je zult maar zoveel mazzel hebben. Dat je zo iemand tegenkomt bedoel ik dan..
Plan: 6 van de 8 zo snel mogelijk naar een hotel (vlakbij) en alleen Harry en Frans wachten op de takelwagen. Met hulp van de federale politie, die af en toe even langs kwam kijken of beide heren nog bestonden. Wat overigens helemaal goeg ging, de vele mensen die kwamen kijken vroegen of ze konden helpen, of wilden een foto maken. natuurlijk..

De volgende dag besloten we om de nachtbus naar Sao Paulo te nemen, een super comfortabele slaapbus. Daar vandaan zou immers een dag later het vliegtuig gaan, richting Porto Alegre. Ondertussen vliegtickets geboekt voor Harm, Harry en Frans, zij zijn na de wedstrijd tegen Australië terug gegaan naar Belo Horionte, naar de Volvo garage waar de bus stond.

Borst vooruit, niet van dat laffe!

Ondertussen in Porto Alegre..
Liepen Ico, Inge, Nico, Aad en ondergetekende een paar dagen rond. Of zaten we op een bootje. Porto Alegre is net als bijna alle steden: prachtige oude gebouwen die vaak onder de graffitti zitten. zo zonde van Brazilië! Echt alles zit onder. Porto Alegre is leuk voor een dag of 2, maar dan heb je het ook wel gezien. Een leuke centrale markt, mooi wandelen in parken en langs het water. En eten. Veel eten. Héél veel eten. Kilorestaurants in overvloed, bestel gerust een halve portie met zijn tweeën: meer dan genoeg!

Ondertussen werd wel duidelijk dat Sao Paulo niet haalbaar zou worden voor de bus. Wat onhandigheid in de garage kostte een lager het leven, en die werd pas ná Sao Paulo gefikst. Dus beleefde iedereen alleen de wedstrijddag in Sao Paulo, en een Oranje feestje op de Oranjecamping de avond ervoor.

Ondertussen in Cumbuco..
Vierden wij een welverdiende vakantie. Wat een heerlijk surfdorpje. Een waar paradijs! Palmbomen, hagelwit strand, kitesurfers, kokosnoten, heerlijk eten, veilig, buggy rijden door de duinen, zwemmen, nog meer zwemmen, een fantastisch hotel, samen met Viggo en zijn geweldige achtergronddames een liedje zingen.. wat fantastisch daar! Liefje Nicole, als je dit leest: we gáán er een keertje samen heen! Ik neem je mee.. Verse garnalen eten, jummie.. kreeft, red snapper..

En na die héérlijke laatste 8 minuten van de wedstrijd reisden wij af richting Belo Horizonte, naar onze mooie bus.. En daar stond hij dan klaar te zijn op woensdagmorgen! Voorzichtig zijn we door de bergpassen gereden bij Belo Horizonte. Een heet achterwiel, dat wel, maar de remmen hielden het keurig. De afgebroken as wordt meegenomen als bewijs! De eerste dag richting Salvador ging daarmee moeiteloos voorbij, en eindigde in Theófilo Otoni, een klein plaatsje met een uitstekend hotel.

Héél de wereld gaat nu zien...

En vandaag? Is alles anders.. een harde knal vanmorgenvroeg al. Maar: niets gezien, we voelen niets, dus doorrijden maar. Wel valt op (gisteren al) dat er veel lucht bij het linkervoorwiel wordt uitgestoten soms. Halverwege de middag besluiten we om even bij een grote truckstop te kijken of er iets kapot is. Elk tankstation heeft hier een werkput, superhandig. En zodoende ontdekten we de oorzaak van de knal: één van de veren is gesprongen.. het middelste deel wel te verstaan. Dus besluiten we om die ter plaatse met een extra klem vast te laten zetten. En we laten direct onze rembooster nakijken, waar de lucht uit ontsnapt. Een lek rubber is de oorzaak. Bij een geweldige truckstop zijn we na anderhalf uur klaar! Dus rijden we nog een uurtje, weliswaar in het donker, naar het volgende hotel. Onderweg zien we nog een keer de reden om vooral zo min mogelijk in het donker te rijden: een dik uur stilstaan voor een van de vele hard rijdenden vrachtwachtens met bier, die zichelf en zijn lading verloren heeft in een bocht. Het levert ons een mooi plaatje van bus mét melkweg op, maar ook het besef dat we alleen met daglicht moeten rijden. En als het al donker is? Dan altijd met iemand 100% kijkend naar de weg, samen met de chauffeur. Moet, kan niet anders.

Maar ook in het licht rijden is een uitdaging. We zitten inmiddels een dag voor de wedstijd. We rijden naar Salvador, en behalve kuilen en lombado's ontwijken moeten we ook menig vrachtwagen in de gaten houden. Brailiaanse chauffeurs zijn soms knettergek. Op een doorgetrokken streep middenin de bergen vlak voor een bocht inhalen? Ach waarom niet! Moet kunnen. Maar ook onze roem speelt ons soms parten. Vrachtwagens die ons aan zien komen, gaan soms even al knipperend op onze weghelft rijden, al zwaaiend. Gelukkig gaan ze tot nu steeds weer net op tijd aan de kant. Of deze, is ook leuk: vrachtwagenchauffeurs die met 2 handjes los al zwaaiend langs rijden. Is natuurlijk ook prachtig en humor, maar gevaarlijk.. Maar uiteraard doen verreweg de meesten het prima en netjes natuurlijk. Het is wat dat betreft een enorm voetbalgek, maf land, heerlijk. Maar ja..

Rijden in Brazilië is zwaar. Heel zwaar, voor ons, en voor ons oude busje. Misschien wel té.. We gaan het voor jullie doen hoor. Naar Salvador, naar die geweldige mars zaterdag. Dat doen we voor ons allemaal, voor alle fans, voor iedereen, voor een stad die gek op ons is. Net als wij gek zijn op de stad.
Maar we hopen dat we hierna alleen nog maar veilige kilometers kunnen maken. En het liefste zonder verdere schade. Maar of dat lukt, met al die lombado's, kuilen, sonorizadoren en idioot inhalende vrachtwagens.. We gaan het zien.

..dat ook een underdog kan blaffen..

En daar eindigt dit verhaal van de rit naar Salvador. Wat ik al tikkend in een heen en weer schuddende bus voor u heb gemaakt.

Het jongensboek eindigt dan ook met:
woef woef woef... wat zou het mooi zijn!

Was getekend, Henk